Έχει πανσέληνο απόψε. Θυμάσαι άραγε ότι είχε πανσέληνο και το πρώτο εκείνο βράδυ; Θυμάσαι την Διονυσίου Αεροπαγίτου κάτω από το φως της πανσελήνου του Νοέμβρη; Έκανε κρύο εγώ όμως δεν κρύωνα. Ήσουν κοντά μου και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Δεν μ'ενδιέφερε που είχε κρύο. Δεν θα μ'ενδιέφερε ακόμα και αν έβρεχε ή χιόνιζε. Ήμουν τόσο ευτυχισμένος εκείνο το βράδυ μόνο και μόνο επειδή ήμουν μαζί σου. Εσύ κι εγώ, καθισμένοι κάτω από την Ακρόπολη να βλέπουμε την πανσέληνο αγκαλιά, το φεγγάρι να κάνει τα μάτια σου να λάμπουν, να μου μιλάς για τους αστερισμούς που ποτέ δεν μπόρεσα ν' αναγνωρίσω στον ουρανό και γω να σε θαυμάζω,να σε φιλάω...
Και σήμερα, βλέπω το φεγγάρι απ'το παράθυρο μου και αναρωτιέμαι αν κοιτάς και συ το ίδιο φεγγάρι από κάπου. Αναρωτιέμαι πού να σαι και αν με θυμάσαι κι εσύ απόψε όπως σε θυμάμαι εγώ...
