Έρωτας: δήγμα δωρέαν

 Μυστήριο πράγμα ο έρωτας. Ακατανόητο. Πόσα δεν έχουν γραφτεί γι' αυτόν ανά τους αιώνες από συγγραφείς και ποιητές που προσπαθούν να χωρέσουν σε λέξεις το μέγεθος αυτού του συναισθήματος; Που προσπαθούν να μας εξηγήσουν τι είναι, τέλος πάντων, αυτό το συναίσθημα που, όπως τα χρήματα, φαίνεται πως κάνει τον κόσμο να γυρίζει -αν και, ομολογουμένως, με τελείως διαφορετικό τρόπο...! 

 Αν ψάξεις στο λεξικό, πληροφορείσαι πως έρωτας, είναι το "έντονο συναίσθημα έλξης και επιθυμίας μεταξύ δύο προσώπων, που χαρακτηρίζεται και από πόθο για σεξουαλική επαφή". Πόσο οικτρά αποτυγχάνει αυτή η ερμηνεία να προσεγγίσει την πραγματικότητα;! Από την άλλη, εξίσου αποτυχημένη θα ήταν, νομίζω, οποιαδήποτε προσπάθεια. Είναι σαν να προσπαθείς να περιγράψεις την γεύση της κανέλας σε κάποιον που δεν την δοκίμασε ποτέ: όσο γλαφυρή και αν είναι η περιγραφή της γεύσης, ποτέ δεν θα την καταλάβει αν δεν την δοκιμάσει ο ίδιος. Και με την κανέλα, τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα αφού, καλώς η κακώς, η γεύση της είναι μία. Τον έρωτα, τον βιώνει τελείως διαφορετικά ο καθένας εξ ημών, οπότε οι περιγραφές θα ποικίλουν αντίστοιχα.

 Και πραγματικά, πώς να εξηγήσω σε κάποιον τον τρόπο που τα χέρια μου ιδρώνουν μες στις τσέπες μου, τα λίγα εκείνα λεπτά πριν σε συναντήσω; Ή την ταχυκαρδία που με πιάνει όταν τα βλέμματά μας συναντιούνται τυχαία μέσα στο πλήθος, λίγο πριν με πλησιάσεις; Πώς θα μπορούσα να περιγράψω την μυρωδιά στο λαιμό σου τα πρωινά που ξυπνάς στην αγκαλιά μου ή τον ήχο της φωνής σου όταν σηκώνεις το τηλέφωνο και μου λες εκείνο το "Έλα μου" που κάνει τα πόδια μου να τρέμουν και με κάνει κάθε φορά να εύχομαι να μπορούσα να διακτινιστώ για να "σου έρθω", όντως. Και για τον τρόπο που μου σφίγγεις το χέρι, μπλέκοντας τα δάχτυλά σου με τα δικά μου, τι να πω; Θα μπορούσε, άραγε, να με καταλάβει κανείς αν του έλεγα ότι όλα τα ερωτικά τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ, μιλούν για εσένα και ότι δεν το είχα καν συνειδητοποιήσει μέχρι που σε γνώρισα; Κι αν κάποιος με ρωτούσε πώς το έπαθα αυτό το πράγμα, θα είχα να του δώσω μια λογική απάντηση ή απλώς θα σήκωνα τους ώμους απορώντας κι εγώ ο ίδιος και μην ξέροντας ποια στιγμή ακριβώς ξεκίνησε το "κακό";

 Όχι, δεν θα μπορούσα να τα εξηγήσω όλα αυτά σε κανέναν και ούτε κανείς θα με καταλάβαινε. Εδώ, καλά καλά, δεν μπορώ να τα εξηγήσω σε σένα και καταλήγω απλώς να χαμογελάω σαν χαζός όλη την ώρα όταν βρίσκομαι μαζί σου- λες και έχω πάρει υπερβολική δόση ηρεμιστικών!! Γι' αυτό και, σε αντίθεση με τους μεγάλους συγγραφείς και ποιητές (και στιχουργούς...!), εγώ δεν θα προσπαθήσω καν...

 Μυστήριο πράγμα ο έρωτας. Ακατανόητο. Και ακατανίκητο.

Δώρο γενεθλίων‏

  Σήμερα γεννήθηκες! Εντάξει... Όχι ακριβώς σήμερα. Σαν σήμερα. Πριν χρόνια. Πολλά. Δηλαδή...όχι και τόσα. 20κάτι. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσα...* Τέλος πάντων, δεν είναι και τόσα πολλά αλλά δεν τα λες και λίγα. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα είναι η μέρα σου, απ' την στιγμή που ο λεπτοδείκτης διέβη το κατώφλι των 12 και 1'.

 Και για μένα, είναι η πιο δύσκολη μέρα του χρόνου. Είναι εκείνη η μέρα που, θέλοντας και μη, σε σκέφτομαι συνέχεια. Σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να μιλούσαμε ακόμα για να σε πάρω ένα τηλέφωνο και να σου ευχηθώ αντί να κάθομαι να γράφω ένα κείμενο που -είμαι σχεδόν σίγουρος- ποτέ δεν θα διαβάσεις.

 Πάνω στο γραφείο μου έχω ακόμα το δώρο σου. Ένα βιβλίο. Στο είχα αγοράσει μήνες πριν τα γενέθλιά σου, σε μια έξαρση ενθουσιασμού (απ' αυτές που,σε αντίθεση με σένα, συνήθιζα να καταπνίγω), μόνο και μόνο γιατί το βρήκα μπροστά μου, αλλά ποτέ δεν στο έδωσα. Εδώ που τα λέμε, δεν θα στο έδινα ακριβώς. Θα ένιωθα πολύ αμήχανα κάνοντάς σου ένα δώρο για τα γενέθλιά σου και, νομίζω, το ίδιο θα ένιωθες κι εσύ. Θα χαμήλωνες το βλέμμα όπως έκανες πάντα όταν ντρεπόσουν...Είχα σκοπό να στο βάλω κρυφά στην τσάντα κάποια στιγμή μαζί με μια κάρτα και να σ' αφήσω να τ' ανακαλύψεις και τα δύο αργότερα, όταν δεν θα ήμουν παρών. Όπως καταλαβαίνεις, δεν το έκανα. Με πρόλαβαν τα γεγονότα...

 Το θέμα είναι ότι αυτό το δώρο έμεινε εκεί. Δεν μπορούσα φυσικά να το επιστρέψω ούτε όμως να το δώσω κάπου αλλού. Ήταν για σένα. Δικό σου. Όσο το είχα εκεί πάνω, όσο το έβλεπα, ένιωθα ότι υπήρχε ακόμα κάτι να μας συνδέει. Μια "ανειλημμένη υποχρέωση". Ένας ανοιχτός λογαριασμός που, κάποια στιγμή, εκ των πραγμάτων, θα έπρεπε να κλείσει. Τώρα, βλέπω αυτό το βιβλίο και συνειδητοποιώ πόσο λάθος δώρο ήταν. Μια ποιητική συλλογή του Prevért; Σκέφτηκα τότε ότι θα ενθουσιαζόσουν με την ποίηση του, σκεπτόμενος την αγάπη σου για τα Γαλλικά ξεχνώντας όμως την απέχθειά σου στον λυρισμό της ποίησης! Μάλλον στο πήρα με την ελπίδα να θυμάσαι ότι είναι απ' τους αγαπημένους μου και ότι θα με σκέφτεσαι διαβάζοντάς το. Και ναι, έχω πλήρη επίγνωση για το πόσο εγωιστικό ακούγεται αυτό.

 Τώρα πια νομίζω ότι το ξέρω, ότι το έχω πάρει απόφαση· το δώρο σου θα μείνει για πάντα πάνω στο γραφείο μου!

 Για τα φετινά σου γενέθλια λοιπόν,δεν έχω δώρο. Σου εύχομαι απλώς μακροημέρευση και ευημερία (θα μπορούσα να πω απλώς "χρόνια πολλά και ευτυχισμένα" αλλά προτιμώ να χρησιμοποιήσω τους βερμπαλιστικούς τύπους μου, που αγαπούσες να μισείς). Να σαι καλά, όπου κι αν είσαι. 

*φυσικά και θυμάμαι ακριβώς πόσα

Απειρόκαλες εκδηλώσεις λατρείας!

 Είπα σήμερα να βάλω (άνω) τελεία στην ερωτοχτυπημένη κλάψα που συνήθως με χαρακτηρίζει και να ασχοληθώ με ένα κοινωνικό θέμα που, πιστεύω, μας ταλανίζει όλους. Κάτι σαν την ανεργία των νέων δηλαδή αλλά πολύ, πολύ χειρότερο.
 Κατ' αρχάς, νιώθω την ανάγκη να εξηγήσω (όχι για να το παίξω έξυπνος αλλά...εντάξει, για  να το παίξω έξυπνος...) ότι το "απειρόκαλος" δεν έχει καμία σχέση με το "απείρου κάλλους". Για την ακρίβεια, οι δύο έννοιες απέχουν μεταξύ τους περίπου όσο απέχει το "σανδάλι με κάλτσα" από το "στυλ". Χιλιόμετρα δηλαδή. "Απειρόκαλος", είναι ο άπειρος κάλλους, ο ακαλαίσθητος σα να λέμε! Σαν τις υπερβολικές διαχυτικότητες σε δημόσιους χώρους (βλέπετε τι όμορφα περνάμε απ' το σύντομο μάθημα Έκθεσης, στο βασικό θέμα μας;)!
 Αφορμή για την σημερινή, φαινομενικά αδικαιολόγητη, έκρηξή μου, στάθηκε...η αλλαγή της ώρας. Που σηματοδοτεί την αρχή της σεζόν "άνοιξη-καλοκαίρι 2014". Που, με την σειρά της, σημαίνει ότι τα απανταχού ζευγαράκια ξεπηδάνε από παντού σαν τα μανιτάρια ή τα σαλιγκάρια μετά την βροχή. Και καλά κάνουν και ξεπηδάνε. Και καλά κάνουν και είναι και ζευγαράκια. Το θέμα είναι, εμείς τι φταίμε;!;!
 Κάθομαι αμέριμνος στην στάση, περιμένοντας το λεωφορείο και δίπλα μου ακριβώς, κάθεται ζευγάρι με μέσο όρο ηλικίας τα 33 (αυτός φαίνεται γύρω στα 25, αυτή πατημένα 40)*. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, οι δύο  τους νιώθουν την ανάγκη να εκδηλώσουν επί τόπου ο ένας την αγάπη του για τον άλλο με αγκαλιές και φιλιά βγάζοντας ήχους που θα έκαναν  τον Φον Τρίερ να θέλει να τους τραβήξει για να τους προσθέσει στις κομμένες σκηνές του Nymphomaniac. Κι εγώ δίπλα να νιώθω κάπως...αμήχανα. Να μετράω τα κόκκινα αυτοκίνητα που περνάνε. Και τα λεπτά. Που δεν περνάνε! Και να αναρωτιέμαι αν το ζευγάρι της Αγίας Παρασκευής έχει σκοπό, μετά τα στοματικά, να ανταλλάξει και άλλα σωματικά υγρά. Ευτυχώς, οι προσευχές μου εισακούστηκαν και ήρθε το λεωφορείο να με σώσει! Έκατσα όσο πιο μακριά τους γινόταν και παρακολουθούσα τις αντιδράσεις του κόσμου γύρω τους μέχρι την στιγμή που κατέβηκα.
 Το ξέρω ότι ίσως ν' ακούγομαι πουριτανός, αλλά ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτή την ναρκισσιστική νοοτροπία που οδηγεί δύο ανθρώπους στο να εκδηλώνουν με τέτοιο τρόπο τον "έρωτά" τους (που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπορεί να μην υπάρχει καν και όλο αυτό να γίνεται για τα μάτια του κόσμου -κυριολεκτικά), που να μετατρέπει τους πάντες γύρω σε ακούσιους ηδονοβλεψίες. Πρόσφατα, έτυχε να είμαι μπροστά, όταν σερβιτόρα σε αθηναϊκό καφέ (η δημοσίευση δεν  περιέχει τοποθέτηση προϊόντος), ζήτησε όσο πιο ευγενικά μπορούσε από αντίστοιχο ζευγάρι πρόσω ολοταχώς για την δημιουργία οικογένειας, να είναι πιο κόσμιοι. Προσωπικά, βρήκα την συμπεριφορά της πολύ λεπτή (εγώ θα είχα ρωτήσει το ζευγάρι αν χρειάζεται κάτι άλλο: έναν καφέ; λίγη ζάχαρη; κάνα προφυλακτικό;) αλλά εκείνοι ενοχλήθηκαν, πλήρωσαν και έφυγαν! Το λες και θράσος!
 Δεν νομίζω ότι θέλω να καταλήξω κάπου με αυτόν τον βραχυλογικό συλλογισμό. Δεν έχω κάποια βιώσιμη πρόταση να καταθέσω (ο εγκλεισμός, που θα πρότεινα υπό άλλες συνθήκες, μου φαίνεται κάπως ακραίος) ούτε και τρέφω φρούδες ελπίδες ότι δεν θα ξαναδώ ανθρώπους κάθε ηλικίας να ασχημονούν. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να απευθύνω μια έκκληση προς τους απανταχού ερωτευμένους εκεί έξω: λυπηθείτε μας εμάς τους άμοιρους που κυκλοφορούμε ανάμεσά σας!!!

*Την ηλικία δεν την αναφέρω τυχαία. Το κάνω γιατί την παρακάτω συμπεριφορά θα μπορούσα να την δικαιολογήσω σε παιδιά γυμνασίου αλλά μου φαίνεται ακατανόητη από δύο ενήλικα, σκεπτόμενα (θεωρητικά) άτομα.