Το πνεύμα των περσινών Χριστουγέννων

 Μόλις είχα φορέσει τους φακούς μου και έμπαινα στο δωμάτιό μου για να ντυθώ και να έρθω σπίτι σου, όταν έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό μου. Είδα το όνομά σου στην οθόνη και το άνοιξα αμέσως για να διαβάσω το πολύ πεζό «Μου τελείωσε η οδοντόκρεμα. Πάρε μία ερχόμενος». «Πάλι καλά που έρχομαι, αλλιώς παίζει να μην έπλενες τα δόντια σου για κάνα τριήμερο», σου έστειλα εγώ, μεταξύ σοβαρού και αστείου για να λάβω λίγα δευτερόλεπτα μετά ως απάντηση ένα σύντομο  «Μην είσαι χαζός! Αν δεν ερχόσουν εσύ, θα έστελνα την μάνα μου! Άντε, μην αργείς, σε περιμένω!» που μ’ έκανε να ετοιμαστώ και να φύγω απ’ το σπίτι στον μισό τουλάχιστον χρόνο απ’ αυτόν που θα έκανα υπό άλλες συνθήκες.

 Στον δρόμο για το super market σκέφτηκα να σε πειράξω λίγο και, μιας και δεν σου είχα κάνει κάποιο δώρο για τα Χριστούγεννα, βρήκα ακριβώς τον τρόπο για να το κάνω! Φτάνοντας, επέλεξα με μεγάλη επιμέλεια μια γνωστή οδοντόκρεμα, που την προτείνει σύσσωμος ο Οδοντιατρικός Σύλλογος (το όνομα της οποίας αποφεύγω ν' αναφέρω για να μην κάνω και δωρεάν διαφήμιση), ένα κουτί με εφτά χρωματιστές οδοντόβουρτσες ( στα χρώματα του ουράνιου τόξου, "Μία για κάθε μέρα της εβδομάδας", έγραφε απ' έξω το κουτί) και τα πιο περίεργα ζευγάρια κάλτσες που μπόρεσα να βρω - με μονόκερους και δράκους και με τα ξωτικά του Άγιου Βασίλη (αν ο Ντάμπλντορ θεωρεί τις κάλτσες ιδανικό δώρο, εσένα θα έπρεπε να σου φτάνουν και να σου περισσεύουν!). Πέρασα απ' το ταμείο για να πληρώσω και μετά κατευθύνθηκα προς το κατάστημα δώρων του super market όπου ζήτησα απ' την απορημένη υπάλληλο να μου τυλίξει οδοντόκρεμα, οδοντόβουρτσες και κάλτσες. "Υπάρχει λόγος. Έχω σχέδιο!", απάντησα στο περίεργο βλέμμα που μου έριξε και αυτό φάνηκε να την ικανοποιεί. Ή μπορεί απλώς να σκέφτηκε ότι δεν πληρωνόταν αρκετά για ν' ασχολείται με τις παλαβομάρες του καθενός. Τύλιξε χωρίς άλλη κουβέντα τα "δώρα" σου, μου τα έβαλε σε μια χάρτινη σακούλα και με αποχαιρέτισε ευχόμενη "Καλή χρονιά" και, είμαι σχεδόν σίγουρος, να μην με ξαναδεί στο άμεσο μέλλον!

 Έφτασα στο σπίτι, μου άνοιξες και μετά τις, λίγο-πολύ, τυπικές ευχές για το νέο έτος, με οδήγησες στο δωμάτιό σου όπου σου πρόσφερα το δώρο σου. Πρώτα άνοιξες την οδοντόκρεμα. "Αυτό ακριβώς που ήθελα! Ούτε να το ήξερες!" μου είπες για πλάκα. Δεύτερες στη σειρά ήταν οι οδοντόβουρτσες που, φυσικά, δεν πέρασαν ασχολίαστες. "Τέλεια!! Τώρα θα έχω ένα κίνητρο να πλένω τα δόντια μου κάθε μέρα!". Όταν έφτασες στο τρίτο και τελευταίο δώρο σου, διέκρινα στο βλέμμα σου την απορία: παραήταν μεγάλο για να είναι κάτι που σχετίζεται με την στοματική υγιεινή! Το άνοιξες σκίζοντας το περιτύλιγμα και για μια στιγμή σκάλωσες. Μετά έβαλες τα γέλια! Με αυτό το γέλιο σου, που ήταν το τρίτο πράγμα που ερωτεύτηκα πάνω σου! "Εντάξει", μου είπες "εδώ κοντζάμ Ντάμπλντορ και τις θεωρεί ιδανικό δώρο, θα παραπονεθώ εγώ;" και με εξέπληξες για άλλη μια φορά, κάνοντας την ίδια σκέψη που είχα κάνει εγώ. Κάτι στον τρόπο που σε κοίταζα πρέπει να με πρόδωσε γιατί με ρώτησες τι συμβαίνει. "Τίποτα", σου απάντησα εγώ χαμογελώντας ενώ γι' άλλη μια φορά σκεφτόμουν ότι σ' αγαπάω. "Με έπιασες εξ απήνης όμως κι εγώ δεν έχω δώρο να σου δώσω..."
 Κι όμως, το γέλιο σου ήταν πάντα παραπάνω από αρκετό δώρο. Εκείνη τη στιγμή, τίποτα δεν θα μπορούσε να με κάνει πιο ευτυχισμένο!