Έχει περάσει καιρός απ' την τελευταία φορά που σου έγραψα. Το ξέρω... Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι το πρόγραμμά μου είναι πια πολύ φορτωμένο και ότι δεν μου μένει χρόνος ούτε καν για κάτι τόσο απλό όσο αυτό αλλά σου έχω υποσχεθεί να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Δεν σου γράφω γιατί δεν ξέρω αν έχω κάτι να σου πω. Δεν ξέρω αν θα σ' ενδιαφέρει η καθημερινότητά μου τώρα που εσύ λείπεις απ' αυτήν και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ούτε εμένα μ' ενδιαφέρει να μάθω για την δική σου καθημερινότητα, διακινδυνεύοντας ίσως ν' ανακαλύψω περισσότερα απ' όσα θα ήθελα. Απ' όσα θα μπορούσα να διαχειριστώ...!
Και, όπως συμβαίνει συνήθως, αφορμή για το ότι απόψε σου γράφω στάθηκε κάτι μικρό, ασήμαντο και μάλλον ανόητο: το γεγονός ότι κατεβάσαμε τα χειμωνιάτικα απ' τις ντουλάπες! Μέσα στα ρούχα και τα παπλώματα κατεβάσαμε και την αγαπημένη σου κουβέρτα, εκείνη που βούταγες απ' το κρεβάτι μου για να τυλίγεσαι στον καναπέ όταν βλέπαμε ταινία και που έλεγες ότι σου θυμίζει την κουβέρτα που είχες στο παιδικό σου κρεβάτι (το πάλαι ποτέ). Εμένα πάλι, αυτή η κουβέρτα μου θυμίζει τα βράδια που ερχόσουν και ξάπλωνες δίπλα μου. Που έβαζες τα πόδια σου ανάμεσα στα δικά μου για να τα ζεστάνεις - κι ας ήταν τα δικά μου πόδια ακόμη πιο κρύα απ' τα δικά σου! Που τύλιγες τα χέρια σου γύρω απ' το σώμα μου και σκέπαζες κι εμένα με την κουβέρτα μου. Έτσι μας έπαιρνε ο ύπνος και έτσι ξυπνούσα το πρωί: συνήθως πιασμένος (γιατί, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν καθόλου άνετη στάση) αλλά ευτυχισμένος που σε είχα στην αγκαλιά μου. Και κάθε πρωί, όποιος απ' τους δυο μας κι αν ξυπνούσε πρώτος, θέλαμε και οι δύο να μείνουμε για λίγο ακόμη ξαπλωμένοι πριν ξεκινήσουμε την μέρα μας. "Πέντε λεπτά ακόμα" μου ψιθύριζες συνήθως όταν χτυπούσε το ξυπνητήρι και μ' έσφιγγες ακόμα πιο πολύ. Λες και θα πήγαινα πουθενά!!
"Μ' αρέσει αυτή η εποχή", είπα στον αδερφό μου στρώνοντας το κρεβάτι μου. "Είναι η εποχή που μπορείς να τυλίγεσαι με την κουβέρτα και να διαβάζεις για ώρες!". "Ναι, αλλά είναι και η εποχή που δεν θες να ξετυλιχτείς του πρωί και να σηκωθείς απ' το κρεβάτι", μου απάντησε εκείνος και με προσγείωσε απότομα. Ξέρεις κάτι; Έχει άδικο. Τώρα πια, που δεν έχω εσένα ν' ακουμπάς πάνω μου όσο κοιμόμαστε τυλιγμένοι με την κουβέρτα μου, σηκώνομαι αμέσως μόλις χτυπήσει το ξυπνητήρι. Τώρα πια, δεν έχω κανένα λόγο να μείνω στο κρεβάτι "πέντε λεπτά ακόμα"...
