Κολλημένος με την μπάλα (ΝΟΤ)!!

 Επιτέλους, μετά από τόσο καιρό αναμονής, ξεκινάει το Mundial! Η "μεγαλύτερη γιορτή του ποδοσφαίρου"! Από την ώρα που ξύπνησα, μετρώ αντίστροφα τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα μέχρι να πάει 9 για ν' αρχίσω κι εγώ να χορεύω σε ρυθμούς samba μέσα στο σαλόνι μου! 

 Ίσως αυτό το γεγονός να προκαλέσει την εύλογη απορία των εντιμότατων φίλων μου αλλά και όλων όσοι γνωρίζουν την...αντιπάθειά μου για το ποδόσφαιρο (όσοι δηλαδή έχουν μιλήσει μαζί μου για παραπάνω από 5 λεπτά!). Εντάξει. Ίσως η λέξη "αντιπάθεια" να μην είναι η πιο εύστοχη επιλογή που έχω κάνει απ' το πρωί. Η αλήθεια είναι ότι το να επισκεφθώ τον οδοντίατρο για να μου αφαιρέσει με την μία και τους τέσσερις φρονιμίτες, μου φαίνεται πιο ελκυστικό ενδεχόμενο απ' το να παρακολουθήσω και τα 90 λεπτά ενός ποδοσφαιρικού αγώνα - χώρια οι καθυστερήσεις! Αν μη τι άλλο, στην περίπτωση του οδοντιάτρου, έχεις να περιμένεις την νάρκωση!!

 Ο βασικός λόγος για τον οποίο έχω φτάσει στο σημείο να περιμένω την πρεμιέρα του Mundial με την ίδια (αν όχι μεγαλύτερη) ανυπομονησία που κάθε χρόνο περιμένω τα Χριστούγεννα, είναι γιατί, αν μη τι άλλο, πλέον δεν θα είμαστε αναγκασμένοι να παρακολουθούμε ακόμη και στις ειδήσεις "το ταξίδι της εθνικής μας ομάδας προς την Βραζιλία"! Λες και παρακολουθούσαμε documantaire του Lonely Planet! Πού έμειναν οι διεθνείς το βράδυ; Πού έφαγαν; Γιατί αναβλήθηκε η αναχώρησή τους; Οι φίλαθλοι; Έφτασαν ή ταξιδεύουν ακόμη; Εκείνοι πού έμειναν το βράδυ; Πού έφαγαν; Από απόψε και μετά θα μπορούμε, τουλάχιστον, ν' ασχολούμαστε με τους αγώνες αντί για όλα τα συμπαρομαρτούντα που, στην τελική, απορώ αν αφορούν και κανέναν! 

 Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουν απόψε και οι εκνευριστικές διαφημίσεις (που είναι λες και μεταλλάχθηκαν όλες και το concept τους έχει να κάνει μόνο με το ποδόσφαιρο) αλλά, αν μη τι άλλο, αυτές μπορώ και να μην τις βλέπω! Στην τελική, πλέον μπορούμε να σκεφτόμαστε όλοι μαζί εμείς οι φανατικοί φίλαθλοι ότι, "Mundial είναι, θα περάσει"

 Το μόνο σίγουρο, είναι ότι θα γιορτάσω κι εγώ την πρεμιέρα του Mundial με τον ίδιο τρόπο που θα την γιορτάσει ο μέσος Έλληνας φίλαθλος/οπαδός της Εθνικής: με πίτσα και μπύρα. Απλώς εγώ, λέω να κρατήσω την τηλεόραση μου κλειστή! 

Από τη Βαρκελώνη, με αγάπη!

 Όσο κι αν προσπαθήσω, νομίζω δεν θα καταφέρω ποτέ να εξηγήσω γιατί ερωτεύτηκα αυτή την πόλη με την πρώτη ματιά -ακριβώς όπως δεν θα μπορέσω ποτέ να εξηγήσω γιατί ερωτεύτηκα εσένα με την πρώτη ματιά. Γι' αυτό λέω να μην το προσπαθήσω καν. Ούτως ή άλλως, δεν είναι αυτός ο λόγος που (σου) γράφω απόψε. Απλώς θέλω να ξέρεις πως, εξαιτίας σου, όποτε ακούω το όνομα αυτής της πόλης, όποτε βλέπω φωτογραφίες της, θυμάμαι εσένα και εκείνο το απόγευμα.
 Είχα έρθει να σε βρω μετά από μία συνέντευξη για δουλειά στην πρεσβεία της Αργεντινής που δεν είχε πάει πολύ καλά. Μου είχες στείλει απ' το πρωί μήνυμα για να μου ευχηθείς "καλή επιτυχία" και η αλήθεια είναι ότι βγαίνοντας απ' το κτίριο της πρεσβείας στην Βασιλίσσης Σοφίας, ήσουν το πρώτο άτομο που πήρα τηλέφωνο. Μου είπες να έρθω απ' το σπίτι για καφέ και νομίζω ότι έφτασα σπίτι σου γρηγορότερα από κάθε άλλη φορά. Είχα απόλυτη ανάγκη να σε δω...
 Αφού άκουσες σιωπηλά (και με αξιοθαύμαστη υπομονή) το χρονικό μιας παταγώδους αποτυχίας, προσπάθησες να με παρηγορήσεις λέγοντάς μου ότι εσένα δεν σου ακούγονταν τα πράγματα τόσο άσχημα και ότι, απλώς, ήμουν υπερβολικός "όπως πάντα"-όπως φρόντισες να προσθέσεις. Μου υπενθύμισες ότι η ζωή έχει το λόγο της για όσα κάνει και ότι πρέπει να της έχω εμπιστοσύνη γιατί καμιά φορά έχει μεγαλύτερη φαντασία από εμένα. Αν μου τα έλεγε άλλος αυτά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα είχα αντιδράσει διαφορετικά. Θα είχα ίσως ειρωνευτεί το πόσο κοινότοπα ακούγονταν και πόσο μου θυμίζουν αυτό το "παρηγοριά στον άρρωστο". Σε σένα όμως δεν είπα τίποτα απ' αυτά - κι ας μου πέρασαν στιγμιαία απ' το μυαλό. Κι ας ήξερα ότι το κατάλαβες ότι τα σκεφτόμουν. Ήξερα επίσης ότι το μόνο που ήθελες ήταν να με κάνεις να νιώσω καλύτερα και στάθηκα σ' αυτό. Και το εκτίμησα περισσότερο απ' όσο μπορώ να σου περιγράψω.
 "Στην τελική" μου είπες "απλώς θα δούλευες στην πρεσβεία τους στην Ελλάδα, δεν είναι ότι θα σ' έστελναν στην Αργεντινή". Όντας φύσει περιπετειώδης, θεωρούσες ότι το να με στείλουν στην Αργεντινή ήταν το ιδανικό σενάριο...! Σου εξήγησα ότι αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που ήθελα αυτή την δουλειά και ότι, αν επρόκειτο να με στείλουν στην Αργεντινή, μπορεί να το σκεφτόμουν πολύ περισσότερο πριν πάω στην συνέντευξη. Απόρησες κι εγώ σου είπα την φράση-κλειδί: "Εντάξει, το Μπουένος Άιρες δεν είναι και Βαρκελώνη".  

 Ούτε που μπορούσα να φανταστώ πώς θα εξελισσόταν η κουβέντα από εκεί και πέρα! Κατ' αρχάς, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπήρχαν άνθρωποι που δεν είχαν λατρέψει αυτή την πόλη. Κατά δεύτερον, δεν θα τολμούσα ποτέ να σκεφτώ ότι εσύ μπορεί να συγκαταλέγεσαι μεταξύ αυτών των ανθρώπων. Και κάπως έτσι, βρεθήκαμε να τσακωνόμαστε για το κατά πόσο η Βαρκελώνη ήταν η πόλη των ονείρων μου και για το πόσο ήταν, εν γένει, ονειρική πόλη. Όταν, δε, μου είπες ότι η Βαρκελώνη είναι ότι είναι σήμερα μόνο και μόνο γιατί κάποια στιγμή φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς (αγώνες, όχι φιλάθλους), νομίζω ότι το ποτήρι ξεχείλισε και άρχισα τον μονόλογο του τρελού για το πόσο υπέροχη πόλη είναι, τι ιστορία έχει, πόσο μαγευτική είναι η αρχιτεκτονική της και πόσ...

 "Πωωωω, σταμάτα να μιλάς,σ' αγαπώ!"

Έτσι μου το είπες. Όλο μαζί, με μια ανάσα. Και συνηρημένα. Δεν ήμουν καν σίγουρος αν το είχα ακούσει ή όχι. Δεν μου το είχες ξαναπεί μέχρι τότε. Και δεν ήμουν σίγουρος αν το εννοούσες. Υπό τις παρούσες συνθήκες, μου ακούστηκα σαν ένα "ok, μ' έπεισες, φτάνει".
 Όπως και να χει πάντως, πέτυχες τον στόχο σου. Σταμάτησα αμέσως να μιλάω!
 "Ξέρεις..." σου είπα, αποφεύγοντας να σε κοιτάξω "δεν είναι ωραίο να το λες αν δεν το νιώθεις"
Γύρισες με το χέρι σου το πρόσωπό μου έτσι ώστε να σε κοιτάζω θέλοντας και μη και μου απάντησες:
 "Ευτυχώς και για τους δυο μας, λοιπόν, που το νιώθω"