Μπορεί η νύχτα να έχει πέσει εδώ και ώρες (και τα μεσάνυχτα να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί), όμως το ανοιχτό παράθυρο του δωματίου σου στον πρώτο, αφήνει το φως από το δρόμο να μπαίνει, φωτίζοντας αρκετά για να μπορώ να σε βλέπω χωρίς να μ' ενοχλεί. Είναι μια γλυκιά νύχτα -ο αέρας μόλις που κουνάει τις τραβηγμένες κουρτίνες- εσύ όμως τυλίγεις με το σεντόνι το γυμνό κορμί σου. Η πλάτη σου ακουμπάει στο στήθος μου, τα πόδια σου είναι ανάμεσα στα δικά μου και το δεξί μου χέρι, με τα δάχτυλά μου μπερδεμένα με τα δικά σου, βρίσκεται γύρω απ' την μέση σου. Νιώθω την κοιλιά σου ν' ανεβοκατεβαίνει με κάθε σου αναπνοή και θα έπαιρνα όρκο ότι σε έχει πάρει ο ύπνος... Ξαφνικά, σε νιώθω ν' ανατριχιάζεις!
"Δεν κοιμάσαι;", σε ρωτάω παραξενεμένος.
"Πολύ θα το ήθελα αλλά δεν μ' αφήνεις!" μου απαντάς, τάχα εκνευρισμένα αλλά εγώ διακρίνω στην φωνή σου τον παιχνιδιάρικο τόνο που λατρεύω "Αναπνέεις πάνω στον αυχένα μου και με γαργαλάς".
"Συγγνώμη!" σου λέω με ειλικρινή μεταμέλεια "Δεν το κάνω επίτηδες!" και σε φιλάω στο λαιμό.
"Άσε με, δε θέλω" μου λες ναζιάρικα, κάνοντάς με να σε σφίξω πιο δυνατά πάνω μου και να σου χαρίσω ακόμα ένα φιλί.
"Ξέρω τι θα κάνω για να εξιλεωθώ! Θα σου πω ένα παραμύθι για να σε ξαναπάρει ο ύπνος!" αποφασίζω εγώ και ο ενθουσιασμός μου δεν κρύβεται (όχι ότι κάνω και καμία ιδιαίτερη προσπάθεια να τον κρύψω...)!
Δεν μπορείς να κρατηθείς. Βάζεις τα γέλια με την δήλωσή μου, αλλά ξέρω ότι είναι καλοπροαίρετα. Ξέρω ότι δεν με κοροϊδεύεις, απλώς σε διασκεδάζει η "σοβαρότητα" με την οποία αντιμετωπίζω πάντα κάτι τέτοιες καταστάσεις.
"Για να σ' ακούσω! Και φρόντισε να είναι καλό το παραμύθι" μου πετάς και, αν και δεν μπορώ να δω το πρόσωπό σου, είμαι σίγουρος ότι μπορώ να φανταστώ πολύ καθαρά τον μορφασμό που συνοδεύει αυτή σου την απαίτηση.
"Πριν πολλά χρόνια, σε έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακριά..." κάνω να ξεκινήσω αλλά δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω ούτε καν την πρώτη μου πρόταση και με διακόπτεις.
"Αυτό δεν είναι παραμύθι! Αυτό είναι η υπόθεση του Star Wars" μου λες, και αυτή τη φορά δεν είμαι σίγουρος αν ο εκνευρισμός στη φωνή σου είναι τόσο προσποιητός.
"Αυτό δεν είναι παραμύθι! Αυτό είναι η υπόθεση του Star Wars" μου λες, και αυτή τη φορά δεν είμαι σίγουρος αν ο εκνευρισμός στη φωνή σου είναι τόσο προσποιητός.
"Σουτ! Μη με διακόπτεις! " κάνω κι εγώ, μ' έναν τόνο που δείχνει ότι, αν ήμουν όρθιος και τα χέρια μου ήταν ελεύθερα, θα σου κουνούσα αυστηρά το δάχτυλο. "Πριν πολλά χρόνια, λοιπόν, σε έναν γαλαξία πολύ πολύ μακριά, ζούσε ένας πρίγκιπας που ήταν ευλογημένος απ' τις μοίρες με όλες τις αρετές αλλά που, παρ' όλ' αυτά, δεν είχε καταφέρει ποτέ να ερωτευτεί. Τόσο πολύ τον στεναχωρούσε αυτό το θέμα που, μια μέρα, αρρώστησε βαριά και όλοι οι γιατροί που τον εξέτασαν είπαν ότι μόνο η αληθινή αγάπη θα μπορούσε να τον θεραπεύσει..."
"Οι εξωγήινοι πότε εμφανίζοντα;" με διέκοψες για δεύτερη φορά.
"Ποιος μίλησε για εξωγήινους;" σε ρώτησα εγώ με ανυπόκριτη απορία.
"Αν δεν εμφανίζονται πουθενά εξωγήινοι, ποιος ο λόγος να διαδραματίζεται η ιστορία σε "έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακριά"; Αν είναι ένα στοιχείο που δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό στην πλοκή, είναι περιττό!" μου λες εσύ με ένα εξυπνακίστικο στυλάκι που μ' εκνευρίζει πολύ. Κυρίως γιατί, εδώ που τα λέμε, δεν έχεις άδικο.
"Καλά, εντάξει. Μου την κατέστρεψες την ιστορία...Δεν συνεχίζω!" σου απαντάω, προσπαθώντας να περισώσω τα τελευταία ψήγματα αξιοπρέπειας που μου έχουν απομείνει.
"Έλα βρε μωρό μου", ξεκινάς για να με καλοπιάσεις, "σίγουρα επίτηδες το έκανες τόσο χάλια το παραμύθι για να βαρεθώ και να με πάρει αμέσως ο ύπνος"
Δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω: τις τόσο υψηλές σου προσδοκίες από εμένα, την αυστηρότητά σου στην κριτική του παραμυθιού μου ή αυτό το "μωρό μου" που σου βγήκε τόσο αβίαστα...; Δεν προλαβαίνω να σχολιάσω τίποτα όπως και να χει! Κουλουριάζεσαι στην αγκαλιά μου, με φιλάς και με καληνυχτίζεις. Κι εγώ, απομένω να σε κρατάω σφιχτά φοβούμενος, όχι μήπως σε ξυπνήσω πάλι αλλά μήπως, αν σε κρατήσω πιο απαλά, γλιστρήσεις απ' τα χέρια μου μες στη νύχτα και ξυπνήσω μόνος.
