Ο Μάιος μας έφτασε·
εμπρός! Βήμα ταχύ!
Να τον προϋπαντήσουμε
παιδιά στην εξοχή.
Δεν είμαι σίγουρος πόσων χρονών ήμουν όταν πρωτοάκουσα το παραπάνω τετράστιχο. Δεν είμαι καν σίγουρος αν μου το είχε πει η γιαγιά μου (σοφή γυναίκα!) ή κάποια δασκάλα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι αποφάσισα να πάρω στα σοβαρά την παραίνεση και, παρακινούμενος και από τον καλό καιρό, να πάω σε μια παραλία και να "πιάσω τον Μάη". Που ανάθεμα την ώρα και την στιγμή!
Φτάνω στην παραλία και βλέπω λίγο περισσότερο κόσμο απ' όσο περίμενα δεδομένου ότι "Μάιος είναι ακόμα, ποιος θα πάει τόσο νωρίς για το πρώτο του μπάνιο;". Και βλέπω διάφορους πιτσιρικάδες να κυκλοφορούν επιδεικνύοντας ασύστολα (σα δεν ντρέπονται, πραγματικά!) το σώμα που "έχτιζαν" όλο το χειμώνα στα γυμναστήρια. "Μικροί είναι", σκέφτομαι, "Τους βοηθάει και ο μεταβολισμός τους...". Και περνάει από μπροστά μου κυριούλης στην ηλικία του πατέρα μου, με αντίστοιχη σωματική διάπλαση. Νιώθω να μου τελειώνουν οι δικαιολογίες! "Εγώ έχω ακόμα πάνω μου τα κιλά των διακοπών (των προπέρσινων Χριστουγέννων...)" λέω με το νου μου, προσπαθώντας να παρηγορηθώ. "Θα τα χάσω και θα είμαι μια χαρά".
Στο σημείο αυτό νιώθω την ανάγκη να κάνω μία παρένθεση (όχι σαν αυτές που έχω γεμίσει το κείμενο ως τώρα, μια μεταφορική) και να πω ότι στα εφηβικά μου χρόνια, όταν πρωτοάκουσα για την ανορεξία, ήμουν πεπεισμένος ότι είμαι ανορεξικός. Πώς αλλιώς δικαιολογείται το γεγονός ότι κοίταζα στον καθρέφτη και έβλεπα έναν χοντρό; Ήμουν μάλιστα τόσο σίγουρος για την κατάστασή μου, που αποφάσισα ν' απευθυνθώ σε ειδικό για να με βοηθήσει. Πηγαίνω λοιπόν στο γραφείο του γιατρού, του περιγράφω το τι μου συμβαίνει και εκείνος αρχίζει να βήχει προσπαθώντας να καλύψει τα γέλια του. Με ανεβάζει πάνω σε μια ζυγαριά, μου επισημαίνει ότι τα κιλά μου είναι λίγο λιγότερα από τον βασικό μισθό (τον τότε, τον τώρα παίζει να τον ξεπερνούσαν) και μου λέει ότι το μόνο που χρειάζομαι είναι ένας συνδυασμός σωστής διατροφής και άσκησης. "Μείωσε τις ποσότητες που τρως για αρχή και σύντομα θα δεις διαφορά." Ένιωσα τη Γη να χάνεται κάτω απ' τα πόδια μου! "Μα γιατρέ μου" του λέω "δεν μπορώ να το κάνω αυτό! Θα μένει το φαγητό και θ' αναγκαζόμαστε να το πετάμε. Σκεφτείτε τα παιδάκια στην Αφρική που πεινάνε (και όχι, όπως θέλουν οι κακές οι γλώσσες, επειδή τους τρώω εγώ όλο το φαΐ...)!". Πήρε ένα αυστηρό ύφος και με ενημέρωσε ότι, σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσα άνετα να μείνω "ανορεξικός" για την υπόλοιπη ζωή μου. Έφυγα από το γραφείο του συντετριμμένος (είμαι φύσει drama...king. Συντρίβομαι εύκολα!) αποφασισμένος να κάνω δίαιτα.
Έτσι ακριβώς έφυγα και από την παραλία!! Αλλά θες ν' αγιάσεις και δεν σ' αφήνουν! Στον δρόμο για το σπίτι, βλέπω ότι κάποιος ασυνείδητος αποφάσισε ν' ανοίξει "Βενέτη" στο κέντρο του Πειραιά και ανοίγοντας τον υπολογιστή το πρώτο που βλέπω είναι ότι η ζαχαροπλάστρια φίλη μου επέλεξε αυτή τη χρονική στιγμή για να φτιάξει site στο οποίο διαφημίζει τα (let's face it) υπέροχα γλυκά της. Την πήρα τηλέφωνο για να περάσω απ' το σπίτι της για "καφέ". Από Δευτέρα η δίαιτα...
Στο σημείο αυτό νιώθω την ανάγκη να κάνω μία παρένθεση (όχι σαν αυτές που έχω γεμίσει το κείμενο ως τώρα, μια μεταφορική) και να πω ότι στα εφηβικά μου χρόνια, όταν πρωτοάκουσα για την ανορεξία, ήμουν πεπεισμένος ότι είμαι ανορεξικός. Πώς αλλιώς δικαιολογείται το γεγονός ότι κοίταζα στον καθρέφτη και έβλεπα έναν χοντρό; Ήμουν μάλιστα τόσο σίγουρος για την κατάστασή μου, που αποφάσισα ν' απευθυνθώ σε ειδικό για να με βοηθήσει. Πηγαίνω λοιπόν στο γραφείο του γιατρού, του περιγράφω το τι μου συμβαίνει και εκείνος αρχίζει να βήχει προσπαθώντας να καλύψει τα γέλια του. Με ανεβάζει πάνω σε μια ζυγαριά, μου επισημαίνει ότι τα κιλά μου είναι λίγο λιγότερα από τον βασικό μισθό (τον τότε, τον τώρα παίζει να τον ξεπερνούσαν) και μου λέει ότι το μόνο που χρειάζομαι είναι ένας συνδυασμός σωστής διατροφής και άσκησης. "Μείωσε τις ποσότητες που τρως για αρχή και σύντομα θα δεις διαφορά." Ένιωσα τη Γη να χάνεται κάτω απ' τα πόδια μου! "Μα γιατρέ μου" του λέω "δεν μπορώ να το κάνω αυτό! Θα μένει το φαγητό και θ' αναγκαζόμαστε να το πετάμε. Σκεφτείτε τα παιδάκια στην Αφρική που πεινάνε (και όχι, όπως θέλουν οι κακές οι γλώσσες, επειδή τους τρώω εγώ όλο το φαΐ...)!". Πήρε ένα αυστηρό ύφος και με ενημέρωσε ότι, σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσα άνετα να μείνω "ανορεξικός" για την υπόλοιπη ζωή μου. Έφυγα από το γραφείο του συντετριμμένος (είμαι φύσει drama...king. Συντρίβομαι εύκολα!) αποφασισμένος να κάνω δίαιτα.
Έτσι ακριβώς έφυγα και από την παραλία!! Αλλά θες ν' αγιάσεις και δεν σ' αφήνουν! Στον δρόμο για το σπίτι, βλέπω ότι κάποιος ασυνείδητος αποφάσισε ν' ανοίξει "Βενέτη" στο κέντρο του Πειραιά και ανοίγοντας τον υπολογιστή το πρώτο που βλέπω είναι ότι η ζαχαροπλάστρια φίλη μου επέλεξε αυτή τη χρονική στιγμή για να φτιάξει site στο οποίο διαφημίζει τα (let's face it) υπέροχα γλυκά της. Την πήρα τηλέφωνο για να περάσω απ' το σπίτι της για "καφέ". Από Δευτέρα η δίαιτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου