Από τη Βαρκελώνη, με αγάπη!

 Όσο κι αν προσπαθήσω, νομίζω δεν θα καταφέρω ποτέ να εξηγήσω γιατί ερωτεύτηκα αυτή την πόλη με την πρώτη ματιά -ακριβώς όπως δεν θα μπορέσω ποτέ να εξηγήσω γιατί ερωτεύτηκα εσένα με την πρώτη ματιά. Γι' αυτό λέω να μην το προσπαθήσω καν. Ούτως ή άλλως, δεν είναι αυτός ο λόγος που (σου) γράφω απόψε. Απλώς θέλω να ξέρεις πως, εξαιτίας σου, όποτε ακούω το όνομα αυτής της πόλης, όποτε βλέπω φωτογραφίες της, θυμάμαι εσένα και εκείνο το απόγευμα.
 Είχα έρθει να σε βρω μετά από μία συνέντευξη για δουλειά στην πρεσβεία της Αργεντινής που δεν είχε πάει πολύ καλά. Μου είχες στείλει απ' το πρωί μήνυμα για να μου ευχηθείς "καλή επιτυχία" και η αλήθεια είναι ότι βγαίνοντας απ' το κτίριο της πρεσβείας στην Βασιλίσσης Σοφίας, ήσουν το πρώτο άτομο που πήρα τηλέφωνο. Μου είπες να έρθω απ' το σπίτι για καφέ και νομίζω ότι έφτασα σπίτι σου γρηγορότερα από κάθε άλλη φορά. Είχα απόλυτη ανάγκη να σε δω...
 Αφού άκουσες σιωπηλά (και με αξιοθαύμαστη υπομονή) το χρονικό μιας παταγώδους αποτυχίας, προσπάθησες να με παρηγορήσεις λέγοντάς μου ότι εσένα δεν σου ακούγονταν τα πράγματα τόσο άσχημα και ότι, απλώς, ήμουν υπερβολικός "όπως πάντα"-όπως φρόντισες να προσθέσεις. Μου υπενθύμισες ότι η ζωή έχει το λόγο της για όσα κάνει και ότι πρέπει να της έχω εμπιστοσύνη γιατί καμιά φορά έχει μεγαλύτερη φαντασία από εμένα. Αν μου τα έλεγε άλλος αυτά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα είχα αντιδράσει διαφορετικά. Θα είχα ίσως ειρωνευτεί το πόσο κοινότοπα ακούγονταν και πόσο μου θυμίζουν αυτό το "παρηγοριά στον άρρωστο". Σε σένα όμως δεν είπα τίποτα απ' αυτά - κι ας μου πέρασαν στιγμιαία απ' το μυαλό. Κι ας ήξερα ότι το κατάλαβες ότι τα σκεφτόμουν. Ήξερα επίσης ότι το μόνο που ήθελες ήταν να με κάνεις να νιώσω καλύτερα και στάθηκα σ' αυτό. Και το εκτίμησα περισσότερο απ' όσο μπορώ να σου περιγράψω.
 "Στην τελική" μου είπες "απλώς θα δούλευες στην πρεσβεία τους στην Ελλάδα, δεν είναι ότι θα σ' έστελναν στην Αργεντινή". Όντας φύσει περιπετειώδης, θεωρούσες ότι το να με στείλουν στην Αργεντινή ήταν το ιδανικό σενάριο...! Σου εξήγησα ότι αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που ήθελα αυτή την δουλειά και ότι, αν επρόκειτο να με στείλουν στην Αργεντινή, μπορεί να το σκεφτόμουν πολύ περισσότερο πριν πάω στην συνέντευξη. Απόρησες κι εγώ σου είπα την φράση-κλειδί: "Εντάξει, το Μπουένος Άιρες δεν είναι και Βαρκελώνη".  

 Ούτε που μπορούσα να φανταστώ πώς θα εξελισσόταν η κουβέντα από εκεί και πέρα! Κατ' αρχάς, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπήρχαν άνθρωποι που δεν είχαν λατρέψει αυτή την πόλη. Κατά δεύτερον, δεν θα τολμούσα ποτέ να σκεφτώ ότι εσύ μπορεί να συγκαταλέγεσαι μεταξύ αυτών των ανθρώπων. Και κάπως έτσι, βρεθήκαμε να τσακωνόμαστε για το κατά πόσο η Βαρκελώνη ήταν η πόλη των ονείρων μου και για το πόσο ήταν, εν γένει, ονειρική πόλη. Όταν, δε, μου είπες ότι η Βαρκελώνη είναι ότι είναι σήμερα μόνο και μόνο γιατί κάποια στιγμή φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς (αγώνες, όχι φιλάθλους), νομίζω ότι το ποτήρι ξεχείλισε και άρχισα τον μονόλογο του τρελού για το πόσο υπέροχη πόλη είναι, τι ιστορία έχει, πόσο μαγευτική είναι η αρχιτεκτονική της και πόσ...

 "Πωωωω, σταμάτα να μιλάς,σ' αγαπώ!"

Έτσι μου το είπες. Όλο μαζί, με μια ανάσα. Και συνηρημένα. Δεν ήμουν καν σίγουρος αν το είχα ακούσει ή όχι. Δεν μου το είχες ξαναπεί μέχρι τότε. Και δεν ήμουν σίγουρος αν το εννοούσες. Υπό τις παρούσες συνθήκες, μου ακούστηκα σαν ένα "ok, μ' έπεισες, φτάνει".
 Όπως και να χει πάντως, πέτυχες τον στόχο σου. Σταμάτησα αμέσως να μιλάω!
 "Ξέρεις..." σου είπα, αποφεύγοντας να σε κοιτάξω "δεν είναι ωραίο να το λες αν δεν το νιώθεις"
Γύρισες με το χέρι σου το πρόσωπό μου έτσι ώστε να σε κοιτάζω θέλοντας και μη και μου απάντησες:
 "Ευτυχώς και για τους δυο μας, λοιπόν, που το νιώθω"