Απειρόκαλες εκδηλώσεις λατρείας!

 Είπα σήμερα να βάλω (άνω) τελεία στην ερωτοχτυπημένη κλάψα που συνήθως με χαρακτηρίζει και να ασχοληθώ με ένα κοινωνικό θέμα που, πιστεύω, μας ταλανίζει όλους. Κάτι σαν την ανεργία των νέων δηλαδή αλλά πολύ, πολύ χειρότερο.
 Κατ' αρχάς, νιώθω την ανάγκη να εξηγήσω (όχι για να το παίξω έξυπνος αλλά...εντάξει, για  να το παίξω έξυπνος...) ότι το "απειρόκαλος" δεν έχει καμία σχέση με το "απείρου κάλλους". Για την ακρίβεια, οι δύο έννοιες απέχουν μεταξύ τους περίπου όσο απέχει το "σανδάλι με κάλτσα" από το "στυλ". Χιλιόμετρα δηλαδή. "Απειρόκαλος", είναι ο άπειρος κάλλους, ο ακαλαίσθητος σα να λέμε! Σαν τις υπερβολικές διαχυτικότητες σε δημόσιους χώρους (βλέπετε τι όμορφα περνάμε απ' το σύντομο μάθημα Έκθεσης, στο βασικό θέμα μας;)!
 Αφορμή για την σημερινή, φαινομενικά αδικαιολόγητη, έκρηξή μου, στάθηκε...η αλλαγή της ώρας. Που σηματοδοτεί την αρχή της σεζόν "άνοιξη-καλοκαίρι 2014". Που, με την σειρά της, σημαίνει ότι τα απανταχού ζευγαράκια ξεπηδάνε από παντού σαν τα μανιτάρια ή τα σαλιγκάρια μετά την βροχή. Και καλά κάνουν και ξεπηδάνε. Και καλά κάνουν και είναι και ζευγαράκια. Το θέμα είναι, εμείς τι φταίμε;!;!
 Κάθομαι αμέριμνος στην στάση, περιμένοντας το λεωφορείο και δίπλα μου ακριβώς, κάθεται ζευγάρι με μέσο όρο ηλικίας τα 33 (αυτός φαίνεται γύρω στα 25, αυτή πατημένα 40)*. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, οι δύο  τους νιώθουν την ανάγκη να εκδηλώσουν επί τόπου ο ένας την αγάπη του για τον άλλο με αγκαλιές και φιλιά βγάζοντας ήχους που θα έκαναν  τον Φον Τρίερ να θέλει να τους τραβήξει για να τους προσθέσει στις κομμένες σκηνές του Nymphomaniac. Κι εγώ δίπλα να νιώθω κάπως...αμήχανα. Να μετράω τα κόκκινα αυτοκίνητα που περνάνε. Και τα λεπτά. Που δεν περνάνε! Και να αναρωτιέμαι αν το ζευγάρι της Αγίας Παρασκευής έχει σκοπό, μετά τα στοματικά, να ανταλλάξει και άλλα σωματικά υγρά. Ευτυχώς, οι προσευχές μου εισακούστηκαν και ήρθε το λεωφορείο να με σώσει! Έκατσα όσο πιο μακριά τους γινόταν και παρακολουθούσα τις αντιδράσεις του κόσμου γύρω τους μέχρι την στιγμή που κατέβηκα.
 Το ξέρω ότι ίσως ν' ακούγομαι πουριτανός, αλλά ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτή την ναρκισσιστική νοοτροπία που οδηγεί δύο ανθρώπους στο να εκδηλώνουν με τέτοιο τρόπο τον "έρωτά" τους (που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπορεί να μην υπάρχει καν και όλο αυτό να γίνεται για τα μάτια του κόσμου -κυριολεκτικά), που να μετατρέπει τους πάντες γύρω σε ακούσιους ηδονοβλεψίες. Πρόσφατα, έτυχε να είμαι μπροστά, όταν σερβιτόρα σε αθηναϊκό καφέ (η δημοσίευση δεν  περιέχει τοποθέτηση προϊόντος), ζήτησε όσο πιο ευγενικά μπορούσε από αντίστοιχο ζευγάρι πρόσω ολοταχώς για την δημιουργία οικογένειας, να είναι πιο κόσμιοι. Προσωπικά, βρήκα την συμπεριφορά της πολύ λεπτή (εγώ θα είχα ρωτήσει το ζευγάρι αν χρειάζεται κάτι άλλο: έναν καφέ; λίγη ζάχαρη; κάνα προφυλακτικό;) αλλά εκείνοι ενοχλήθηκαν, πλήρωσαν και έφυγαν! Το λες και θράσος!
 Δεν νομίζω ότι θέλω να καταλήξω κάπου με αυτόν τον βραχυλογικό συλλογισμό. Δεν έχω κάποια βιώσιμη πρόταση να καταθέσω (ο εγκλεισμός, που θα πρότεινα υπό άλλες συνθήκες, μου φαίνεται κάπως ακραίος) ούτε και τρέφω φρούδες ελπίδες ότι δεν θα ξαναδώ ανθρώπους κάθε ηλικίας να ασχημονούν. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να απευθύνω μια έκκληση προς τους απανταχού ερωτευμένους εκεί έξω: λυπηθείτε μας εμάς τους άμοιρους που κυκλοφορούμε ανάμεσά σας!!!

*Την ηλικία δεν την αναφέρω τυχαία. Το κάνω γιατί την παρακάτω συμπεριφορά θα μπορούσα να την δικαιολογήσω σε παιδιά γυμνασίου αλλά μου φαίνεται ακατανόητη από δύο ενήλικα, σκεπτόμενα (θεωρητικά) άτομα.