Σήμερα γεννήθηκες! Εντάξει... Όχι ακριβώς σήμερα. Σαν σήμερα. Πριν χρόνια. Πολλά. Δηλαδή...όχι και τόσα. 20κάτι. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσα...* Τέλος πάντων, δεν είναι και τόσα πολλά αλλά δεν τα λες και λίγα. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα είναι η μέρα σου, απ' την στιγμή που ο λεπτοδείκτης διέβη το κατώφλι των 12 και 1'.
Και για μένα, είναι η πιο δύσκολη μέρα του χρόνου. Είναι εκείνη η μέρα που, θέλοντας και μη, σε σκέφτομαι συνέχεια. Σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να μιλούσαμε ακόμα για να σε πάρω ένα τηλέφωνο και να σου ευχηθώ αντί να κάθομαι να γράφω ένα κείμενο που -είμαι σχεδόν σίγουρος- ποτέ δεν θα διαβάσεις.
Πάνω στο γραφείο μου έχω ακόμα το δώρο σου. Ένα βιβλίο. Στο είχα αγοράσει μήνες πριν τα γενέθλιά σου, σε μια έξαρση ενθουσιασμού (απ' αυτές που,σε αντίθεση με σένα, συνήθιζα να καταπνίγω), μόνο και μόνο γιατί το βρήκα μπροστά μου, αλλά ποτέ δεν στο έδωσα. Εδώ που τα λέμε, δεν θα στο έδινα ακριβώς. Θα ένιωθα πολύ αμήχανα κάνοντάς σου ένα δώρο για τα γενέθλιά σου και, νομίζω, το ίδιο θα ένιωθες κι εσύ. Θα χαμήλωνες το βλέμμα όπως έκανες πάντα όταν ντρεπόσουν...Είχα σκοπό να στο βάλω κρυφά στην τσάντα κάποια στιγμή μαζί με μια κάρτα και να σ' αφήσω να τ' ανακαλύψεις και τα δύο αργότερα, όταν δεν θα ήμουν παρών. Όπως καταλαβαίνεις, δεν το έκανα. Με πρόλαβαν τα γεγονότα...
Το θέμα είναι ότι αυτό το δώρο έμεινε εκεί. Δεν μπορούσα φυσικά να το επιστρέψω ούτε όμως να το δώσω κάπου αλλού. Ήταν για σένα. Δικό σου. Όσο το είχα εκεί πάνω, όσο το έβλεπα, ένιωθα ότι υπήρχε ακόμα κάτι να μας συνδέει. Μια "ανειλημμένη υποχρέωση". Ένας ανοιχτός λογαριασμός που, κάποια στιγμή, εκ των πραγμάτων, θα έπρεπε να κλείσει. Τώρα, βλέπω αυτό το βιβλίο και συνειδητοποιώ πόσο λάθος δώρο ήταν. Μια ποιητική συλλογή του Prevért; Σκέφτηκα τότε ότι θα ενθουσιαζόσουν με την ποίηση του, σκεπτόμενος την αγάπη σου για τα Γαλλικά ξεχνώντας όμως την απέχθειά σου στον λυρισμό της ποίησης! Μάλλον στο πήρα με την ελπίδα να θυμάσαι ότι είναι απ' τους αγαπημένους μου και ότι θα με σκέφτεσαι διαβάζοντάς το. Και ναι, έχω πλήρη επίγνωση για το πόσο εγωιστικό ακούγεται αυτό.
Τώρα πια νομίζω ότι το ξέρω, ότι το έχω πάρει απόφαση· το δώρο σου θα μείνει για πάντα πάνω στο γραφείο μου!
Για τα φετινά σου γενέθλια λοιπόν,δεν έχω δώρο. Σου εύχομαι απλώς μακροημέρευση και ευημερία (θα μπορούσα να πω απλώς "χρόνια πολλά και ευτυχισμένα" αλλά προτιμώ να χρησιμοποιήσω τους βερμπαλιστικούς τύπους μου, που αγαπούσες να μισείς). Να σαι καλά, όπου κι αν είσαι.
*φυσικά και θυμάμαι ακριβώς πόσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου