Το πρόσωπο του έρωτα

 Θυμάμαι πάντα μου έκανε εντύπωση στις αστυνομικές ταινίες εκείνη η φάση που ένας αυτόπτης μάρτυρας, πηγαίνει στο τμήμα για κατάθεση, κάνει μια περιγραφή του "κακού" (πχ. "είχε μάτια πολύ κοντά το ένα στο άλλο και μεγάλη, γαμψή μύτη") και ο σκιτσογράφος -το ταλέντο του οποίου θα ζήλευαν, το δίχως άλλο, καταξιωμένοι ζωγράφοι - φτιάχνει αυτοστιγμεί ένα πορτραίτο τόσο πιστό που λες "δεν μπορεί, θ' αποδειχτεί στο τέλος ότι σκιτσογράφος-δολοφόνος είναι κολλητοί που γνωρίζονται παιδιόθεν και ο τύπος τόση ώρα μας δουλεύει".

 Σκεφτόμουν πρόσφατα πώς θα έβγαινε το δικό σου πορτραίτο αν κάποιος έβαζε εμένα να σε περιγράψω.

 Κατ' αρχάς, δεν ξέρω αν το "μάτια που λάμπουν όταν χαμογελάει και χαμηλώνουν για ν' αποφύγουν το βλέμμα μου όταν ντρέπεται ή νοιώθει αμηχανία", είναι κατατοπιστική περιγραφή! Υποθέτω ότι ούτε και το "χείλια που θες να τα φιλήσεις ακόμα και αν είναι μόνο και μόνο για να σταματήσει να κράζει την Βαρκελώνη" είναι πολύ καλύτερο. Ούτε, φυσικά, το "έχει ένα πρόσωπο που το είδα κάποτε να φωτίζεται όταν μ' αντίκρισε και από τότε δεν έπαψα να ελπίζω ότι θα ξαναδώ  κάποτε αυτό το φως - κι ας έμεινα με την ελπίδα". Αν, δε, μιλούσα για τα φιλιά σου, που "έχουν την γεύση απ' τα τσιγάρα που καπνίζει αρειμανίως και που μ' έκαναν να βάζω τσιγάρο στο στόμα μου μόνο και μόνο για να ξανανιώσω την γεύση τους", ακόμα και αν ο σκιτσογράφος ήταν ο Ιώβ, θα έχανε την υπομονή του και θα μ' έδιωχνε πυξ λαξ απ' την αίθουσα ανακρίσεων, απηυδισμένος.

 Μόνο για την πλάτη σου θα μπορούσα να δώσω μια αξιόπιστη περιγραφή. Αυτήν την ξέρω πολύ καλά. Την έβλεπα κάθε φορά που αποχαιρετιόμασταν και στα τέσσερα βήματά, γυρνούσα και σ' έβλεπα ν΄απομακρύνεσαι, ελπίζοντας πάντα ότι θα γυρίσεις το κεφάλι να μου ρίξεις μια τελευταία, κλεφτή ματιά.
 Δεν γύρισες ποτέ...