Φιλοσοφικός στοχασμός περί ύπαρξης και ανυπαρξίας

 Πιασάρικος τίτλος, ε; Βαρύγδουπος! Δημιουργεί, όσο να πεις, προσδοκίες στον αναγνώστη! Τις οποίες σπεύδω να διαψεύσω δηλώνοντας ότι ο τίτλος θα μπορούσε να είναι και "περί ανέμων και υδάτων" ή ακόμη και "περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα" (αν δεν φοβόμουν τα κακεντρεχή σχόλια περί πεινασμένων και καρβελιών), χωρίς αυτό να επηρεάσει ιδιαίτερα τα όσα θα ακολουθήσουν!

 Αφορμή για το ότι σου γράφω σήμερα, στάθηκε ένα περιστατικό που συνέβη σχετικά πρόσφατα και που, έστω και έμμεσα, σε αφορά. Ένας φίλος με ρώτησε αν "αυτή η ύπαρξη, στην οποία έχω τόσο καταφανώς αδυναμία και για την οποία γράφω όσα γράφω, υπάρχει". Αν και, ίσως, το να μην υπήρχες, το να ήσουν αποκύημα της φαντασίας μου, θα αύξανε την συγγραφική αξία των όσων γράφω, παραδέχτηκα πως "ναι, υπάρχει". 

 Αυτή του η ερώτηση όμως, δεν σου κρύβω, με έβαλε σε σκέψεις. Υπάρχεις πραγματικά; Θέλω να πω... Ζούμε ακόμα στην ίδια πόλη, έτσι δεν είναι; Κι όμως, δεν σε βλέπω πια! Και δεν είναι ότι δεν το προσπαθώ! Επισκέπτομαι, εναλλάξ, πολλά απ' τα παλιά μας "στέκια" με την ελπίδα να σε πετύχω κάποια στιγμή (δήθεν) τυχαία. Σου είχα πει κάποτε ότι την επόμενη συνάντησή μας δεν θα την κανονίζαμε, ότι θα την αφήναμε στα χέρια της τύχης. Είχες γελάσει τότε θυμάμαι (μ' αυτό το γέλιο σου που πάντα με γέμιζε χαρά και μ' έκανε κι εμένα να θέλω να γελάσω...) και μου είχες πει ότι "τώρα σώθηκα", ότι "η τύχη δεν ήταν ποτέ με το μέρος σου" και ότι αν περίμενα απ' την μοίρα να μας ξαναφέρει κοντά, μπορεί να περνούσαν μήνες...

 Αυτή τη στιχομυθία, τη σκέφτομαι πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό που σε αναζητώ μες στην Αθήνα. Το κάνω εδώ και μήνες! Από τότε που εξαφανίστηκες ξαφνικά. Που έπαψες να σηκώνεις το τηλέφωνό σου. Να απαντάς στα μηνύματά μου. Αν ισχύει αυτό που μου είχες πει τότε, λογικά πλησιάζει η στιγμή που θα σε ξαναδώ μπροστά μου. Και δεν ξέρω αν είναι η τύχη, η μοίρα ή οι δικές μου προσπάθειες που θα μας ξαναφέρουν απέναντι τον έναν απ' τον άλλο. Αυτό που ξέρω είναι ότι, αν συμβεί, δεν θα μ' ενδιαφέρει καθόλου να το ψάξω. Θα μου φτάνει το γεγονός ότι θα σε δω άλλη μια φορά να στέκεσαι απέναντί μου.

 Μιας και, με τον τίτλο, έδωσα την "υπόσχεση" για φιλοσοφικό στοχασμό, λέω να κλείσω παραφράζοντας τον Descartes. Μέχρι να το πάρω απόφαση και να μην ασχολούμαι πια μαζί σου,  "Σε σκέφτομαι άρα υπάρχεις"...