Έπιασε βροχή, αγάπη καλοκαιρινή...

 ...και φθινοπωρινή. Και χειμωνιάτικη. Και ανοιξιάτικη. Κοινώς, αγάπη όλο το χρόνο! Όλα τα χρόνια. Και ναι, εδώ που τα λέμε, σ' αγαπάω (όχι "σ' αγαπώ"· δεν σου αρμόζει ο συνηρημένος τύπος, σου αξίζει κάθε ένα απ' τα έξι γράμματα της λέξης!).

 Σ' αγαπάω για τα μεγάλα. Γιατί με ξέρεις καλύτερα ίσως απ' ό,τι ξέρω εγώ τον εαυτό μου. Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ καμία πραγματικά σημαντική  ή δύσκολη στιγμή της ζωής μου που να μην την έζησα μαζί σου. Γιατί στάθηκες δίπλα μου και πίστεψες σε μένα ακόμα και όταν εγώ δυσκολευόμουν να το κάνω. Γιατί μπορώ να σου πω τι σκέφτομαι και τι νιώθω χωρίς να φοβάμαι ότι θα με κρίνεις- και μετά να περάσουμε ώρες αναλύοντάς το! Γιατί πάντα έχεις μια σωστή συμβουλή, ακόμα και αν αυτό που με συμβουλεύεις να κάνω είναι αυτό που ήδη σκεφτόμουν· μυστηριωδώς απ' τα δικά σου χείλη ακούγεται πιο σωστό απ' ό,τι όταν το σκέφτομαι εγώ μες στο μυαλό μου. Γιατί, αν τελικά κάνω του κεφαλιού μου, δεν μου λες "στα λεγα εγώ" αλλά είσαι δίπλα μου να με παρηγορήσεις. Γιατί δεν φοβάμαι να κλάψω μπροστά σου και, όταν το κάνω, μ' αγκαλιάζεις. Γιατί έχεις δει ποιος είμαι πραγματικά και έμεινες δίπλα μου...

 Κυρίως όμως, σ' αγαπάω για τα μικρά, για τα καθημερινά. Για το χιούμορ σου. Για το ότι γελάς με τ' αστεία μου - ακόμα και αυτά που δεν είναι τόσο αστεία. Για το γέλιο σου. Για το ότι είσαι η Luna (και πάντοτε το ήξερα!!). Για το ότι, εν έτει 2014, σ' αρέσει ακόμα ο Καλλίρης, τόσο ώστε να τον αποκαλείς "Θανούλη" και να μην χάνεις live του. Για τον τρόπο που τυλίγεις το μπράτσο σου γύρω απ' το δικό μου και βάζεις την παλάμη σου μες στην τσέπη μου για να την ζεστάνεις όταν περπατάμε μες στο κρύο. Για το ότι μπορώ να κάθομαι ώρες μαζί σου χωρίς να μιλάμε και να νιώθω ότι έχουμε την πιο βαθιά και ουσιαστική επικοινωνία. Για το ότι αφήνεις πάντα για μένα την τελευταία πιρουνιά απ' το γλυκό που παίρνουμε μαζί και το οποίο σε βάζω να παραγγείλεις για να σε πειράξω για την προφορά σου. Για το ότι με πειράζεις για την δική μου όταν, ξαφνικά, πετάξω κάνα γαλλικό εκεί που δεν το περιμένεις. Για τον τρόπο που παίζεις με τα μαλλιά σου, προσπαθώντας, και καλά, να τα "συνετίσεις"- αφήνοντας όμως πάντα μια τούφα να πετάει. Για το "συγγνώμη" που μου λες σηκώνοντας ελαφρώς τους ώμους και ανοίγοντας τις παλάμες σου όταν καθυστερείς στα ραντεβού μας. Για το ότι, καμιά φορά, καθυστερείς στα ραντεβού μας. Για το ότι, όσο και να καθυστερήσεις, δεν πρόκειται να φύγω· μάλιστα, η αναμονή μεγαλώνει ακόμα περισσότερο την χαρά μου όταν τελικά σε αντικρίζω! Για το ότι το κόκκινο στα μάγουλά σου όταν ντρέπεσαι είναι διαφορετικό απ' όταν θυμώνεις. Για το ότι η λέξη "χρώμα" μου φέρνει, αυτόματα, εσένα στο μυαλό και όσο ήσουν μακριά (μου) τα πάντα μου φαίνονταν γκρίζα και μουντά. Για το ότι θα μπορούσα να συνεχίσω αυτή την απαρίθμηση πραγμάτων που αγαπάω σε σένα και πάλι να αφήσω πράγματα απ' έξω.

 Για όλα αυτά που ήσουν, είσαι και θα είσαι. 

 Για το ότι είσαι...