Τα φώτα της πόλης

 Καθόλου πρωτότυπος τίτλος. Καθόλου ευφάνταστος. Και, εδώ που τα λέμε, καθόλου αντιπροσωπευτικός της ιστορίας που θ' ακολουθήσει πλην όμως, αρκετά λυρικός για να τραβήξει τα βλέμματα. Των άλλων. Όχι το δικό σου. Το δικό σου βλέμμα το ξέρω ότι δεν θα σταθεί. Θα προσπεράσει. Ως συνήθως...

 Κυριακή βράδυ κι εγώ, κανονικά, θα έπρεπε να είμαι στο σπίτι αλλά δεν μπορούσα. Δεν με χωρούσε ο τόπος. Είπα να βγω μια βόλτα. Σε σκεφτόμουν τόσο έντονα όλο τ' απόγευμα που πίστευα πως, όπου κι αν πήγαινα, θα σε πετύχαινα μπροστά μου. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Είχα σκοπό απλώς να βγω και να περπατήσω. Εντάξει, είπα ότι θα είμαι ειλικρινής και ήδη λέω ψέματα. Είχα σκοπό να σε ψάξω στην Αθήνα, να περάσω "τυχαία" από μέρη και μαγαζιά που ήξερα ότι σ' αρέσουν με την ελπίδα να είσαι κάπου εκεί. 

 Ξεκίνησα από Μοναστηράκι και συνέχισα με τα πόδια...Ψυρρή, Σύνταγμα, Εξάρχεια... Προσπάθησα να περπατάω όσο πιο αργά γίνεται και να κάνω όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαδρομή μήπως και σε πετύχω κάπου στο δρόμο. Πού και πού, έμπαινα σε κάποιο μαγαζί και σε αναζητούσα με το βλέμμα, όπως αναζητούμε συνήθως κάποιο φίλο που μας περιμένει μέσα στο πλήθος. Μόνο που εσύ δεν με περίμενες!

 Μετά από κάνα δίωρο, κάθισα σ' ένα μαγαζί κάπου στα σύνορα Εξαρχείων και Κολωνακίου και δεν σου κρύβω ότι, όσο έμεινα εκεί, κοίταζα πραγματικά με ελπίδα την πόρτα κάθε φορά που άνοιγε, περιμένοντας την επόμενη φορά να είσαι εσύ που θα την ανοίξεις! Το αποκορύφωμα του παραλογισμού μου ήταν όταν, κάποια στιγμή, κοιτάζοντας στην μπάρα, θα έπαιρνα όρκο ότι σε είδα να μιλάς μ' έναν τύπο. Κάποια στιγμή, λες και νιώσατε τα βλέμματά μου, γυρίσατε και οι δύο και με κοιτάξατε ή μάλλον, πιο σωστά, γύρισαν και με κοίταξαν (γιατί, φυσικά, δεν ήσουν εσύ που μιλούσες με τον τύπο!).

 Κατάλαβα ότι το κακό είχε παραγίνει. Ότι ούτε απόψε θα σ' έβλεπα. Πλήρωσα και έφυγα, σα να με κυνηγούσαν. Και όντως με κυνηγούσαν. Με κυνηγούσε η δική σου εικόνα που την έβλεπα παντού μπροστά μου μέχρι να μπω στο 040 για να φτάσω Πειραιά. 

 Και κάπου εδώ κολλάνε τα φώτα της πόλης. Γιατί κάπου εδώ, συνειδητοποίησα ότι τα φώτα και ο θόρυβος της Αθήνας μου θυμίζουν πάντα εσένα. Και δεν ξέρω γιατί.