Κλεμμένο μπρούσκο

 Λέω ν' αρχίσω με δύο δηλώσεις: Πρώτον, η απήχηση όλων των καθημερινών, τηλεοπτικών σειρών (τύπου "Κλεμμένα όνειρα"  και "Μπρούσκο") είναι στο μυαλό μου πιο παράδοξη και απ' τα παράδοξα του Ζήνωνα. Δεύτερον, το παρόν κείμενο αποτέλεσε προϊόν έντονης εσωτερικής πάλης (εντάξει, είμαι υπερβολικός, τι να κάνουμε;) που οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στο γεγονός ότι στο roster και των δύο σειρών συγκαταλέγονται φίλοι τους οποίους εκτιμώ (και οι οποίοι ελπίζω να συγχωρήσουν την παρρησία μου).  

 Είναι, νομίζω, μια γενικώς παραδεδεγμένη αρχή ότι, όσο καλά κι αν ξεκινήσει μια καθημερινή σειρά, όσο "πολλά υποσχόμενη" κι αν είναι, κάπου στην πορεία χαλάει το γλυκό. Κάπου στερεύουν οι ιδέες. Εδώ που τα λέμε -για να είμαστε και δίκαιοι- δεν είναι κι εύκολο να γράφεις κάθε μέρα κάτι ευρηματικό ώστε να γεμίσει ο τηλεοπτικός χρόνος. Αυτό το πρόβλημα, ας πούμε, το αντιμετωπίζουν στο "Μπρούσκο" με καθημερινά video clip! Σε κάθε επεισόδιο, βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να κάθονται, να περπατούν, ν' αγναντεύουν  αμέριμνοι το πέλαγος μετρώντας τις βάρκες ενώ από πίσω, σαν μουσικό χαλί, παίζει κάτι σε Χαρούλα, σε Πρωτοψάλτη, σε Μποφίλιου (εμετός σε 3...2...1...) όσο εκείνοι θυμούνται σκηνές από τα προηγούμενα ένα-δύο επεισόδια τα οποία οι τάλανες τηλεθεατές δεν έχουν προλάβει καλά καλά να ξεχάσουν. Ίσως απώτερος σκοπός του σκηνοθέτη να είναι το ν' αποκτήσουμε μουσική παιδεία! Ας είμαστε ειλικρινής, ακόμη και εκείνοι (οι ελάχιστοι) που δεν αναγνώριζαν το μουσικό θέμα της Amélie, το γνώρισαν μέσα από ένα επεισόδιο της σειράς (στο οποίο βέβαια η μουσική του Tiersan, διαδεχόταν την κρητική λύρα- μιλάμε πολύ μπροστά ο σκηνοθέτης! Μ' ένα απλό τεχνασματάκι υπογραμμίζει τον πανανθρώπινο χαρακτήρα της μουσικής!). 

 Από την άλλη, είναι σίγουρα προτιμότερη αυτή η μέθοδος "γεμίσματος" του χρόνου από την κλασική, φωσκολική, επανάληψη ατακών που όλοι λατρεύουμε να μισούμε! Βέβαια, οι σημερινές σειρές έχουν αναγάγει αυτή την τεχνική σε επιστήμη! Την έχουν πάει στο επόμενο επίπεδο! Έτσι, βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να συμμετέχουν σε στιχομυθίες θυμίζοντας αφασικούς. Να παίρνουν υπερβολικά πολύ χρόνο για να επεξεργαστούν τα όσα τους λέει ο εκάστοτε συνομιλητής τους και ν' αντιδράσουν σ' αυτά (πχ. Χτυπάει το τηλέφωνο. "Το σπίτι καίγεται"...παύση δέκα δευτερολέπτων...ατάκα πρωταγωνιστή "Φύγε αμέσως από εκεί"). Αλλά, φευ! Όταν επιτέλους έρθει η πολυπόθητη/πολυαναμενόμενη αντίδραση, είναι τόσο υπερβολικά παιγμένη που καταντάει γελοία και γεννάει στο μυαλό μας το, εύλογο, ερώτημα: "Καλά, σκηνοθέτης δεν υπάρχει; Δεν τους βλέπει πώς παίζουν; Γιατί δεν λέει κάτι;". Πολύ φοβάμαι ότι η απάντηση είναι "Φυσικά και λέει κάτι! Εκείνος έδωσε αυτές τις σκηνοθετικές οδηγίες". Ναι αλλά, κύριε σκηνοθέτα μου, με τούτα και μ' εκείνα, μας έχετε κάνει να πιστεύουμε ότι είναι πιο εύκολο να βρεις στην Ελλάδα έντιμο πολιτικό παρά ταλαντούχο πρωταγωνιστή σε καθημερινό! Είναι που είναι λίγοι, μη τους καίτε κι αυτούς. Κρίμα κι άδικο!!
 Για το τέλος, κράτησα, φυσικά, το καλύτερο και βασικότερο! Την πλοκή! Ας πούμε απλώς ότι το σενάριο δεν είναι το δυνατό σημείο των καθημερινών και ας μείνουμε εκεί. Ναι καλά!!! Σιγά μη μείνουμε εκεί! Πρέπει να σημειώσουμε οπωσδήποτε ότι οι σεναριογράφοι, στην προσπάθειά τους να μας δώσουν ένα αποτέλεσμα που θα μας συναρπάσει και θα αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον μας, περιδιαβαίνουν σε ατραπούς που θα ήταν προτιμότερο να είχαν αποφύγει (εδώ που τα λέμε, στην περίπτωσή τους, θα έπρεπε επίσης να αποφεύγουν να σηκώνονται κάθε μέρα απ' το  κρεβάτι τους για να πάνε στην δουλειά αλλά τέλος πάντων!). Κάπως έτσι, προκύπτουν σειρές στις οποίες χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα· μεταφορικά και κυριολεκτικά (το πιάσατε το υπονοούμενο; Για τα Κλεμμένα τα όνειρα λέω)! Καταντάει τόσο περίπλοκο το σενάριο, είναι τόσα πολλά τα ερωτήματα που προσπαθούν να μας δημιουργήσουν οι σεναριογράφοι που καταλήγουν να πελαγώνουν και να δίνουν τελικά υπεραπλουστευτικές λύσεις που υποβαθμίζουν (και λίγα λέω) την νοημοσύνη του τηλεοπτικού κοινού.
 Και, εννοείται, κάθε φορά που πέφτει η τηλεθέαση ένας απ' τους πρωταγωνιστές θα πάθει κάτι και θα βρεθεί κλινήρης να παλεύει για τη ζωή του και να σώζεται στο τέλος "σαν από θαύμα". Φαίνεται ότι ο πόνος, η αγωνία και η προβολή των πρωταγωνιστών σε ευάλωτη κατάσταση τους κάνει πιο συμπαθείς και, όσο να πεις, σου δημιουργείται και η απορία για το τι θα συμβεί τελικά για να τη σκαπουλάρουν (γιατί εννοείται ότι θα τη σκαπουλάρουν, πρωταγωνιστές είναι!). Αυτό αποτέλεσε και τον λόγο για τον οποίο αποφάσισα να λύσω την σιωπή μου! Γιατί έτυχε χθες να παρακολουθήσω από ένα επεισόδιο και των δύο σειρών και δεν μπόρεσα να μην απορήσω βλέποντας Σήφη- Άρη στο κρεβάτι του πόνου. Πολύ στεναχωρήθηκα...Εντάξει, και για τα παιδιά που είναι νέα και χαροπαλεύουν (btw, περαστικά να είναι εύχομαι) αλλά, κυρίως, για την τηλεθέαση που πήρε την κατηφόρα!!