Πάντα έβρισκα τα γράμματα πολύ ρομαντικά, ακόμα και σε μια εποχή που τα e-mail έχουν σχεδόν αντικαταστήσει πλήρως την αλληλογραφία. Η αίσθηση μιας επιστολής γραμμένης στο χέρι δεν μπορεί να συγκριθεί με το απρόσωπο, ηλεκτρονικό αντίστοιχό της! Τα πάντα, από το χαρτί της αλληλογραφίας μέχρι τον γραφικό χαρακτήρα -που συχνά μαρτυρά την ψυχολογική κατάσταση του γράφοντος- είναι από μόνα τους μηνύματα εξίσου σημαντικά με το περιεχόμενο του γράμματος!
Μπορεί ν' αναρωτιέσαι γιατί (σου) τα λέω αυτά. Δεν έχεις άδικο που αναρωτιέσαι! Να σου εξηγήσω λοιπόν ότι τα λέω για να καταλάβεις γιατί μου φάνηκε ωραία ιδέα το να γράψω και να σου στείλω ένα γράμμα για να μοιραστώ μαζί σου όσα δεν θέλησα ή δεν τόλμησα να μοιραστώ ως τώρα. Και μετά, συνειδητοποίησα ότι δεν θυμόμουν την νέα σου διεύθυνση! Και μου ήρθε η τρελή ιδέα να έρθω στο σπίτι σου και να το ρίξω κάτω απ' την πόρτα σου. Η οποία τρελή ιδέα, εξελίχθηκε στην ακόμη πιο τρελή ιδέα να στο παραδώσω ιδιοχείρως. Το έγραψα λοιπόν, το έβαλα σ' έναν φάκελο και ξεκίνησα να έρθω σπίτι σου. Δεν ήθελα να χτυπήσω το κουδούνι. Είπα "θα περιμένω από κάτω. Κάποια στιγμή θα βγει ή θα μπει. Θα το παραδώσω τότε". Δεν είχα σκοπό να προσβάλλω την νοημοσύνη σου ισχυριζόμενος ότι βρέθηκα τυχαία κάτω απ' το σπίτι σου με ένα γράμμα για σένα στην τσέπη, απλώς σκέφτηκα ότι, χτυπώντας σου την πόρτα, ελλόχευε ο κίνδυνος να μην μου ανοίξεις!
Υποθέτω ότι δεν θα σου χαλάσω την ιστορία αποκαλύπτοντας μ' ένα σχήμα πρωθύστερο το τέλος που ήδη ξέρεις: δεν σου έδωσα το γράμμα! Όχι όμως γιατί μετάνιωσα και έφυγα. Κάθε άλλο. Περίμενα όλη την μέρα καθισμένος στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας απέναντι απ' την δικιά σου. Είδα τα φώτα στο διαμέρισμά σου να ανάβουν και να σβήνουν και να ανάβουν ξανά. Είδα την Ε., την συγκάτοικό σου, να έρχεται και να φεύγει πάλι και τα φώτα έμειναν αναμμένα, σημάδι ότι ήσουν πάνω. Αλλά έμεινες πάνω. Δεν βγήκες εκείνο το βράδυ, κι ας ήταν Παρασκευή. Σκέφτηκα ότι μπορεί να έχεις κλειστεί στο σπίτι και να διαβάζεις για την σχολή οπότε κανείς δεν ξέρει πότε θα εδεήσεις να βγεις και αυτή η σκέψη, σε συνδυασμό με τα ενοχλημένα βλέμματα των ενοίκων της πολυκατοικίας, που δεν πρέπει να έβλεπαν με πολύ καλό μάτι την ολοήμερη κατάληψη των σκαλοπατιών τους, με έπεισαν τελικά να φύγω.
Όμως εγώ, νιώθω την ανάγκη να σου πω αυτά που έγραφε το γράμμα! Γι' αυτό τα γράφω έστω εδώ. Ξέρω ότι δεν είναι πολλές οι πιθανότητες να τα διαβάσεις αλλά, φαντάζομαι, το ίδιο θα ίσχυε ακόμη κι αν έβαζα το γράμμα μου στο χέρι σου!
Θέλω λοιπόν να ξέρεις, ότι τα βράδια που κοιμόμασταν μαζί, εγώ έμενα ξύπνιος στο πλάι σου, να παρακολουθώ το στήθος σου ν' ανεβοκατεβαίνει και να βλέπω το πρόσωπό σου ήρεμο-και ήταν αυτή η εικόνα υπέροχη και οδυνηρή ταυτόχρονα. Ότι εκτιμούσα το ότι μάσαγες τσίχλες για να κρύβεις την γεύση απ' τα τσιγάρα που είχε το στόμα σου μόνο και μόνο γιατί ήξερες ότι μ' ενοχλεί αλλά, στην πραγματικότητα, δεν έκαναν δουλειά οι τσίχλες, απλώς δεν σου είπα ποτέ τίποτα για να μην σε στενοχωρήσω. Ήθελα ακόμα να σου πω ότι σε σκέφτομαι ακόμα. Όχι κάθε μέρα και όχι το ίδιο έντονα αλλά υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ να σε βγάλω απ' το μυαλό μου και βλέπω παντού το πρόσωπό σου...ακούω παντού την φωνή σου! Ότι δεν είμαι σίγουρος αν θυμάμαι την φωνή σου αλλά θυμάμαι το γέλιο σου γιατί σε πείραζα πάντα γι' αυτό "το γέλιο του Goofy". Νομίζω επίσης πως θα ήθελα να σου αποκαλύψω κάποια στιγμή ότι ο άνθρωπος που γνώρισες δεν ήμουν εγώ. Πολλές φορές, δέχτηκα συμπεριφορές εκ μέρους σου χωρίς να πω κουβέντα, ακόμη κι αν μ' ενοχλούσαν, μόνο και μόνο γιατί φοβόμουν μην μου πεις "έτσι είμαι εγώ, αν δεν σ'αρέσει, φύγε" και ήμουν (είμαι;) τόσο ερωτευμένος μαζί σου που δεν ήξερα αν θα το άντεχα. Και θέλω να σε ρωτήσω αν ήταν αυτά που, τελικά, σ' έκαναν να μου πεις πως "δεν σου βγαίνει". Θα ήταν άραγε αλλιώς τα πράγματα σήμερα μεταξύ μας αν είχες δει τότε τον πραγματικό μου εαυτό; Υποθέτω πως δεν θα το μάθουμε ποτέ με σιγουριά...
Αυτά είναι εν ολίγοις. Και ότι θα ήθελα, αν το διαβάσεις αυτό και το καταλάβεις ότι απευθύνεται σε σένα (ας είμαστε ειλικρινείς, σε ποιον άλλον ν' απευθύνεται;), να μου δώσεις έστω ένα σημάδι, οποιοδήποτε σημάδι, ότι το διάβασες και κατάλαβες ότι απευθύνεται σε σένα. Και ότι μου λύπης.
Υποθέτω ότι δεν θα σου χαλάσω την ιστορία αποκαλύπτοντας μ' ένα σχήμα πρωθύστερο το τέλος που ήδη ξέρεις: δεν σου έδωσα το γράμμα! Όχι όμως γιατί μετάνιωσα και έφυγα. Κάθε άλλο. Περίμενα όλη την μέρα καθισμένος στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας απέναντι απ' την δικιά σου. Είδα τα φώτα στο διαμέρισμά σου να ανάβουν και να σβήνουν και να ανάβουν ξανά. Είδα την Ε., την συγκάτοικό σου, να έρχεται και να φεύγει πάλι και τα φώτα έμειναν αναμμένα, σημάδι ότι ήσουν πάνω. Αλλά έμεινες πάνω. Δεν βγήκες εκείνο το βράδυ, κι ας ήταν Παρασκευή. Σκέφτηκα ότι μπορεί να έχεις κλειστεί στο σπίτι και να διαβάζεις για την σχολή οπότε κανείς δεν ξέρει πότε θα εδεήσεις να βγεις και αυτή η σκέψη, σε συνδυασμό με τα ενοχλημένα βλέμματα των ενοίκων της πολυκατοικίας, που δεν πρέπει να έβλεπαν με πολύ καλό μάτι την ολοήμερη κατάληψη των σκαλοπατιών τους, με έπεισαν τελικά να φύγω.
Όμως εγώ, νιώθω την ανάγκη να σου πω αυτά που έγραφε το γράμμα! Γι' αυτό τα γράφω έστω εδώ. Ξέρω ότι δεν είναι πολλές οι πιθανότητες να τα διαβάσεις αλλά, φαντάζομαι, το ίδιο θα ίσχυε ακόμη κι αν έβαζα το γράμμα μου στο χέρι σου!
Θέλω λοιπόν να ξέρεις, ότι τα βράδια που κοιμόμασταν μαζί, εγώ έμενα ξύπνιος στο πλάι σου, να παρακολουθώ το στήθος σου ν' ανεβοκατεβαίνει και να βλέπω το πρόσωπό σου ήρεμο-και ήταν αυτή η εικόνα υπέροχη και οδυνηρή ταυτόχρονα. Ότι εκτιμούσα το ότι μάσαγες τσίχλες για να κρύβεις την γεύση απ' τα τσιγάρα που είχε το στόμα σου μόνο και μόνο γιατί ήξερες ότι μ' ενοχλεί αλλά, στην πραγματικότητα, δεν έκαναν δουλειά οι τσίχλες, απλώς δεν σου είπα ποτέ τίποτα για να μην σε στενοχωρήσω. Ήθελα ακόμα να σου πω ότι σε σκέφτομαι ακόμα. Όχι κάθε μέρα και όχι το ίδιο έντονα αλλά υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ να σε βγάλω απ' το μυαλό μου και βλέπω παντού το πρόσωπό σου...ακούω παντού την φωνή σου! Ότι δεν είμαι σίγουρος αν θυμάμαι την φωνή σου αλλά θυμάμαι το γέλιο σου γιατί σε πείραζα πάντα γι' αυτό "το γέλιο του Goofy". Νομίζω επίσης πως θα ήθελα να σου αποκαλύψω κάποια στιγμή ότι ο άνθρωπος που γνώρισες δεν ήμουν εγώ. Πολλές φορές, δέχτηκα συμπεριφορές εκ μέρους σου χωρίς να πω κουβέντα, ακόμη κι αν μ' ενοχλούσαν, μόνο και μόνο γιατί φοβόμουν μην μου πεις "έτσι είμαι εγώ, αν δεν σ'αρέσει, φύγε" και ήμουν (είμαι;) τόσο ερωτευμένος μαζί σου που δεν ήξερα αν θα το άντεχα. Και θέλω να σε ρωτήσω αν ήταν αυτά που, τελικά, σ' έκαναν να μου πεις πως "δεν σου βγαίνει". Θα ήταν άραγε αλλιώς τα πράγματα σήμερα μεταξύ μας αν είχες δει τότε τον πραγματικό μου εαυτό; Υποθέτω πως δεν θα το μάθουμε ποτέ με σιγουριά...
Αυτά είναι εν ολίγοις. Και ότι θα ήθελα, αν το διαβάσεις αυτό και το καταλάβεις ότι απευθύνεται σε σένα (ας είμαστε ειλικρινείς, σε ποιον άλλον ν' απευθύνεται;), να μου δώσεις έστω ένα σημάδι, οποιοδήποτε σημάδι, ότι το διάβασες και κατάλαβες ότι απευθύνεται σε σένα. Και ότι μου λύπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου