Valentine's Day

 Έρχεται, λοιπόν, μια μέρα κάθε χρόνο που πρέπει να την αντιμετωπίσεις "σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος".  Θα μπορούσα να έχω γράψει την παραπάνω φράση (εδώ που τα λέμε έχω γράψει την παραπάνω φράση) αναφερόμενος στην κυριότερη αιτία υπαρξιακών κρίσεων ανά τους αιώνες: τα γενέθλια! Όμως όχι, η μέρα στην οποία αναφέρομαι είναι, όπως προδίδει ο τίτλος, η 14η Φεβρουαρίου!!
 Πριν αρχίσω να καταφέρομαι εναντίον αυτής της μέρας και των απανταχού οπαδών της, θέτω ένα ρητορικό ερώτημα. Ή, μάλλον, δύο ρητορικά ερωτήματα! Ή, ακόμα πιο σωστά, ένα ρητορικό ερώτημα με ένα ρητορικό "υποερωτηματάκι". Τέλος πάντων! Το ερώτημα είναι το εξής: υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που γιορτάζουν τον Βαλεντίνο; Το "υποερωτηματάκι" (που, αν με ρωτάτε είναι το βασικό ερώτημα, μασκαρεμένο) είναι: υπάρχουν άνθρωποι που γιορτάζουν τον Βαλεντίνο ενώ έχουν τελειώσει το Λύκειο; [Μην παρεξηγηθώ! Δεν έχω κάτι με τα παιδιά που πάνε ακόμα σχολείο αλλά εντάξει, παιδιά είναι, όσο να πεις έχουν τ' ακαταλόγιστο. Μην παρεξηγηθώ #2! Δεν είμαι απ' τους πικρόχολους ανθρώπους που τα βάζουν με τον Βαλεντίνο γιατί είναι single χρονιάρα μέρα. Τα βάζω μαζί του γιατί ποτέ μου δεν κατάλαβα τι παίζει με την πάρτη του (εντάξει, και γιατί είμαι πικρόχολος εν γένει!).]
 Και κάπου εδώ είναι το σημείο στο οποίο αρχίζω να ξεδιπλώνω τον περίπλοκο συλλογισμό μου! Κάθε χρόνο τέτοια μέρα δεν ξέρω για ποιον να νιώσω μεγαλύτερο οίκτο: για τους "σε σχέση" ή για τους "άσχετους";
 Αν είσαι σε σχέση, δεσμεύεσαι τρόπον τινά να γιορτάσεις αυτό το βδέλυγμα -ακόμα και αν δεν το θες- για χάρη του "significant other" που μπορεί να ψαρώνει με κάτι τέτοια; Και αν είσαι από τους "ψαρώνω με κάτι τέτοια", δεν είναι κρίμα κι άδικο (και φυσικά ενδεικτικό του χαρακτήρα σου αλλά και της ποιότητας της σχέσης σου) που...που τέλος πάντων ψαρώνεις με κάτι τέτοια; Γιατί να νιώσεις την ανάγκη να γιορτάσεις τον έρωτά σου μόνο αυτή, τη συγκεκριμένη μέρα; Δεν είναι ο έρωτας, από μόνος του, μια καθημερινή γιορτή; Μήπως, στην πραγματικότητα, είναι απλώς ένδειξη αλαζονείας και επιδειξιομανίας; Σα να λες στους γύρω σου "Κοιτάξτε, (και) φέτος είμαι σε σχέση!!" σαν τα πεντάχρονα που χαίρονται, δείχνοντας στα υπόλοιπα πεντάχρονα στον παιδικό σταθμό τους μαρκαδόρους τους. Λέω τώρα εγώ...Και είσαι κι από πάνω "υποχρεωμένος/η" να κάνεις δώρο στο "έτερον ήμισυ" που άντε να το βρεις! Και, αν το βρεις, άντε να το πληρώσεις! Και να έχεις το άγχος αν θ' αρέσει το δώρο σου και αν ο/η εκλεκτός/ή της καρδιάς σου θα το εκτιμήσει εξίσου με σένα που το αγόρασες και θα χαρεί μ' αυτό. Και να έχεις και την υποψία ότι ο μόνος που το χάρηκε πραγματικά είναι αυτός που στο πούλησε!! Όντως, τώρα που το σκέφτομαι σα ν' αρχίζω να καταλαβαίνω σιγά σιγά τι βρίσκετε σ' αυτή την "γιορτή"... [Στο σημείο αυτό νιώθω την ανάγκη να υπογραμμίσω πως ξέρω ότι δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας αλλά, προς υπεράσπισή μου, δεν είπα ποτέ ότι θα είμαι πρωτότυπος ούτε ότι ο συλλογισμός μου θ' αποτελέσει έναυσμα φιλοσοφικών αναζητήσεων. Απλώς εκφράζω τις εύλογες (κατά τη γνώμη μου) απορίες μου.]
 Στον αντίποδα φυσικά, έχεις τους "άσχετους", εκείνους που τέτοια μέρα πέφτουν σε κατάθλιψη ταλανιζόμενοι από αναπάντητα ερωτήματα του τύπου "μα γιατί δεν μ' αγαπάει κανείς;", "τι λάθος κάνω και κάθε χρόνο τέτοια μέρα είμαι μόνος/η;", "εγώ πότε θα βρω ένα καλό παιδί/μια καλή κοπέλα;", "εγώ πότε θα γίνω μάνα;(!)". Εντάξει, δεν τρέχει τίποτα! Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες! Όλοι έχουμε κάποιον γνωστό/φίλο/κολλητό/συγγενή/όλα τα παραπάνω, που κυνηγάει μανιωδώς την Σχέση (ναι, με το "Σ"  κεφαλαίο) και που την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου προσπαθούμε να τον κρατήσουμε μακριά από αλκοόλ, τσιγάρα και ξυράφια και τον ποτίζουμε ηρεμιστικά χτυπώντας τον ενθαρρυντικά στην πλάτη, φλερτάροντας ασύστολα με την ιδέα να τον κλειδώσουμε στο υπόγειο και συμπονώντας τον για την κατάντια του! Που, φυσικά, δεν είναι ότι είναι μόνος αλλά ότι το παίρνει τόσο κατάκαρδα!! Λες και αύριο δεν ξημερώνει μια καινούρια μέρα!! Απ΄την άλλη, είναι, νομίζω, προτιμότερη μια υγιής κατήφεια από την συμπεριφορά κάποιων γραφικών αντικομφορμιστών (aka μπακούρια) που κάθε χρόνο τέτοια μέρα πηγαίνουν απ' το ένα "Anti-Valentine's party" στο άλλο για να δηλώσουν απερίφραστα την απέχθειά τους απέναντι σ' αυτόν τον ξενόφερτο Άγιο που, ρε παιδί μου, τους την σπάει (aka να βρεθούν στον ίδιο χώρο με άλλα μπακούρια σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ζευγαρώσουν κι αυτοί και να βρεθούν στην "άλλη πλευρά"). Εντάξει παιδιά, το πήραμε το μήνυμα! Μην τρελαίνεστε!!
 Θέλοντας να κλείσω την ανάρτηση αυτή με ένα αισιόδοξο μήνυμα, είπα να υπενθυμίσω/γνωστοποιήσω σ' όλους ότι σ' ένα μήνα θα έχουμε έναν πραγματικό λόγο να γιορτάσουμε: η 14η Μαρτίου είναι "Παγκόσμια ημέρα μπριζόλας και πεολειχίας"!! Ακόμα και αν συγκαταλέγεστε στα μπακούρια που δεν έχετε καμία να σας πάρει/ κανέναν για να του πάρετε πίπα, μπορείτε να φάτε μπριζόλες μέχρι σκασμού και, μάλιστα, εν μέσω Σαρακοστής οπότε να χορτάσετε νιώθοντας και επαναστάτες!!!