Σκιά της σκιάς σου.

 Είπα σήμερα να προσπαθήσω να είμαι σύντομος αν και, πίστεψέ με, δεν μου είναι καθόλου εύκολο. Είναι βλέπεις που νιώθω την ανάγκη να αναλύω τα πάντα σε βαθμό κακουργήματος. Παρ' όλ' αυτά, δεν θέλω να σε κουράσω. Δύο τρία πράγματα θα σου πω μόνο και ύστερα θα σ' αφήσω στην ησυχία σου - γι' απόψε τουλάχιστον.
 Συνειδητοποιώ σιγά σιγά, με την "εκ των υστέρων γνώση", ότι φοβόμουν τόσο πολύ μην σε χάσω, που προτίμησα να χάσω εμένα αντί για εσένα. Προσπάθησα να γίνω ο άνθρωπος που θα ήθελες να έχεις δίπλα σου, έτσι, όμως, όπως φανταζόμουν εγώ ότι τον ήθελες, χωρίς να σε ρωτήσω ποτέ. Προσπαθούσα να προβλέψω κάθε σου ανάγκη και να φροντίσω να την καλύψω πριν καν την νιώσεις. Δεν σου έφερνα αντιρρήσεις παρά μόνο σε χαζά θέματα κι αυτό γιατί φοβόμουν ότι δεν θα δεις με καλό μάτι τις αντιρρήσεις μου και θα μ' αφήσεις. Ήθελα τα πάντα να είναι τέλεια για εσένα. Να είμαι εγώ τέλειος για σένα. Να κρύψω ή να εξαφανίσω όλες μου τις αδυναμίες και να σε κάνω να πιστέψεις ότι είμαι το ιδανικό σου ταίρι.  

 Δεν έχασα τον εαυτό μου μεμιάς! Χρειάστηκε να τρίψω για καιρό το πρόσωπό μου μέχρι να σβήσω όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που σ' ενοχλούσαν. Κι έτσι τώρα, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και βλέπω το δικό σου πρόσωπο. Τα μάτια μου, με κοιτάζουν με το δικό σου, επικριτικό βλέμμα και το χαμόγελό μου είναι το δικό σου, αυτάρεσκο χαμόγελο. Ένα χαμόγελο ειρωνικό.  Και είναι όντως -τραγική- ειρωνεία της τύχης ότι σε βλέπω πια μόνο στον καθρέφτη μου. Τόσο κοντά, κι όμως τόσο μακριά. Κι εσύ... δεν είσαι εδώ για να μας δεις.

ΥΓ: Συγχώρεσέ μου τον λυρισμό. Καμιά φορά ξεχνιέμαι και νομίζω ότι, όντως, σου μιλάω και προσπαθώ να σ' εντυπωσιάσω.