Ενός λεπτού σιγή

 Απόψε ήμουν σίγουρος ότι θα σε δω! Μη με ρωτάς γιατί, δεν ξέρω να σου πω. Φαντάζομαι ότι ο συνδυασμός Τσανακλίδου- αντιφασιστικό φεστιβάλ φώναζε από μακριά το όνομά σου... Για να είμαι ειλικρινής, δεν πήγα για εσένα. Θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς. Για να είμαι ακόμη πιο ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος αν ήθελα να σε δω. Θέλω να πω...Σίγουρα έχω τόσα να σου πω αλλά νομίζω ότι κάπου θα κολλούσα αν σε είχα απέναντί μου μετά από τόσο καιρό και δεν θα σου έλεγα κουβέντα. Ίσως να ήταν προτιμότερο αν έκανα ότι δεν σε είδα. Φεύγοντας απ' το σπίτι, δεν είχα αποφασίσει πώς θα χειριζόμουν την συνάντησή μας αλλά είχα πείσει τον εαυτό μου ότι θα ξέρω, όταν σε συναντήσω (τόσο σίγουρος ήμουν...!).

 Φτάνοντας, είχα ήδη αποφασίσει να μην ασχοληθώ. Δεν μ' ενδιέφερε είτε ήσουν εκεί είτε όχι! Για μένα ήταν το ίδιο και το αυτό. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα! Μέχρι την στιγμή που μου φάνηκε ότι σε είδα από μακριά και χρειάστηκε να βάλω το χέρι μου πάνω στο στήθος μου για να συγκρατήσω την καρδιά μου. Νόμιζα ότι θα σπάσει, τόσο δυνατά χτυπούσε. Ευτυχώς (;) δεν ήσουν εσύ τελικά αλλά πλέον ήξερα ότι κοροϊδεύω τον εαυτό μου με τα "δεν θέλω να σε δω"! Πλέον σ' αναζητούσα επισταμένα αλλά δεν ήσουν πουθενά.
 Μπήκαμε μέσα με τα χίλια ζόρια (μικρός χώρος, πολύς κόσμος) και επιτέλους η Τσανακλίδου ανέβηκε στη σκηνή. Μας μίλησε για λίγο, έκανε πλάκα, μας γνώρισε και την "ορχήστρα" της (έναν ακορντεονίστα όλο κι όλο που αποδείχθηκε παραπάνω από αρκετός) και τα φώτα άρχισαν να χαμηλώνουν μέχρι που έσβησαν τελείως. Ακούστηκαν οι πρώτες νότες και κατάλαβα αμέσως· "Αυτή η νύχτα μένει". Συγκινήθηκα και πάλι αλλά αυτή τη φορά, δεν ήσουν δίπλα μου, για να μου σφίξεις το χέρι στα κρυφά κάτω απ' το τραπέζι.
 Ενός λεπτού σιγή λοιπόν, σαν ελάχιστο φόρο σιωπής στην απουσία σου...