Ποιος να το περίμενε;!

 Τελευταία Παρασκευή των Αποκριών, σε όλη την Αθήνα γίνονται party, και οι Αθηναίοι είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν την βροχή -που πέφτει από νωρίς τ' απόγευμα- να τους χαλάσει τα σχέδια για ξέφρενη διασκέδαση· όπου και να κοιτάξεις, βλέπεις ανθρώπους μασκαρεμένους! Τους βλέπω απ'την τζαμαρία να περνάνε έξω απ' το bar στα Εξάρχεια όσο σε περιμένω. Θα έπρεπε να ήσουν ήδη εκεί αλλά κάπου έγινε κάποιο λάθος στην συνεννόηση. 

 Η πόρτα ανοίγει. Μπαίνεις μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. Χαιρετάς τον barman (πάντα με το χαμόγελο στα χείλη) και έρχεσαι προς το μέρος μου. "Συγγνώμη για την καθυστέρηση" μου λες μ' ένα απολογητικό βλέμμα που με κάνει να πιστέψω ότι το εννοείς. "Σιγά! Δεν πειράζει" σου απαντάω εγώ "δικό μου λάθος ήταν, ούτως ή άλλως, που δεν σ' ενημέρωσα νωρίτερα". Παραγγέλνουμε και αρχίζουμε την κουβέντα. Είμαι αγχωμένος. Δεν ξέρω τι να πω. Φοβάμαι μην πετάξω καμία βλακεία και φανώ τελείως ηλίθιος αλλά η δική σου χαλαρότητα με βοηθάει να χαλαρώσω κι εγώ. Πριν περάσει πολλή ώρα, μιλάμε με άνεση, το ένα θέμα διαδέχεται το άλλο με τόση φυσικότητα που, τώρα που την σκέφτομαι, μου φαίνεται αφύσικη κι εγώ νιώθω όλο και πιο απορροφημένος. Όλο και πιο γοητευμένος. 

 Εσύ κάθεσαι απέναντί μου, καπνίζεις το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και πολυλογούμε και οι δύο ακατάπαυστα επί παντός επιστητού. Από την καταγωγή μας μέχρι δήθεν φιλοσοφικές συζητήσεις για την ανθρώπινη φύση και την ζωή που, και οι δυο μας το ξέρουμε, είναι εντελώς ποζέρικες και γίνονται καθαρά για να εντυπωσιάσουμε ο ένας τον άλλο. Σε κοιτάζω στα μάτια και μου επιστρέφεις με θράσος το βλέμμα. Πιάνω τον εαυτό μου να σου χαμογελάει και βλέπω το χαμόγελό μου ν' αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπό σου. Αυτή η αντανάκλαση με κάνει να χαμογελάσω ακόμα πιο πλατιά!

 Η μουσική δυναμώνει. Σκύβω πάνω απ' το τραπέζι μας, και καλά για να σ' ακούσω καλύτερα, στην πραγματικότητα όμως μόνο και μόνο για να μειώσω την απόσταση που μας χωρίζει. Είναι τόσο μικρή και όμως, μου φαίνεται τεράστια! Από κάποια στιγμή και μετά, το μόνο που θέλω είναι να σε αγγίξω. Να σε φιλήσω. Μου χαμογελάς και ολόκληρος ο κόσμος χάνεται απ' τα μάτια μου. Είναι λες και υπάρχεις μόνο εσύ ή, μάλλον, λες και μόνο εσύ έχεις σημασία για μένα εκείνη την στιγμή.

 Το βλέμμα μου πέφτει στο ρολόι μου. Έχουν περάσει έξι ώρες απ' την στιγμή που κάθισες στο τραπέζι μου και θα έπαιρνα όρκο ότι δεν είναι ούτε έξι λεπτά. Ξέρω ότι όπου να ναι θα πρέπει να σ' αποχαιρετήσω και να πάρει ο καθένας μας τον δρόμο του αλλά δεν θέλω να το κάνω! Σα να το "έπιασες", μου λες ότι, όποτε θέλω, φεύγουμε και σου απαντάω, απρόθυμα, ότι πρέπει όντως να πηγαίνουμε σιγά σιγά. Πληρώνουμε και βγαίνουμε έξω. Η βροχή έχει σταματήσει. Μου λες ότι θα γυρίσεις σπίτι με τα πόδια και με ρωτάς προς τα πού πάω. Σου απαντώ και μου λες ότι θα έρθεις μαζί μου μέχρι κάποιο σημείο. Ξέρω ότι η δική μου κατεύθυνση είναι τελείως αντίθετη απ' την δική σου αλλά δεν κάνω την παραμικρή προσπάθεια να σου αλλάξω γνώμη. Εννοείται ότι θέλω την συντροφιά σου!!

 Περπατάμε μέσα από στενά την απόσταση απ' τα Εξάρχεια μέχρι το Σύνταγμα συνεχίζοντας να μιλάμε για κάθε χαζό θέμα που μας έρχεται στο μυαλό. Απολαμβάνω την παρέα σου και την άνεση της επικοινωνίας μας αλλά σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή, σύντομα, θα χωριστούμε αναπόφευκτα.  Βγαίνουμε στην Βασιλίσσης Σοφίας. Κάπου εδώ χωρίζουν οι δρόμοι μας. Σταματώ να περπατώ και στέκομαι απέναντί σου. Σου λέω ότι πέρασα τέλεια και ότι θα χαρώ πολύ να το επαναλάβουμε σύντομα. Θέλω να σε αποχαιρετίσω μ' ένα φιλί. Δεν το τολμώ. Και από τότε, είμαι δυστυχισμένος!